Sjongeres Monique Bakker (Moon Baker): “Muziek is mijn eeuwige maatje”

Se wennet alwer in pear jier yn Harns, nei't se jierren yn Amsterdam wenne, en dêrfoar op Aruba. Se groeide op yn Steenwijk yn in muzikale famylje.

"Mijn vader zat in de bluesband Bakertrain. Van bandlid Arie Kuipers, die vaak over de vloer kwam, heb ik als 15-jarige mijn eerste gitaarakkoorden geleerd. Hij gaf me de magie mee van mooie akkoorden en legde me uit hoe je die moest pakken. En natuurlijk ben ik ook door mijn vader geïnspireerd. Ik ging als kind met hem mee naar de repetities. Die waren bij de toetsenist die in een boerderij woonde. Dan zat ik als kind in de huiskamer Suske en Wiske te lezen en hoorde ik ze spelen."

Har heit folge de muzyk op 'e foet. "Dus ik ben opgegroeid met The Beatles en Elvis. Mijn eerste LP kreeg ik op mijn elfde en die was van Elvis. Ik denk dat dat ook de reden is dat ik nog steeds meer naar zangers luister dan naar zangeressen."

Har mem wie ek muzikaal. "Ze zong met mij in de wandelwagen, ze hield erg van Doris Day en Roy Orbison. En ik weet nog heel goed dat ik op mijn vijfde al meeging naar een concert van Focus. Dat heeft blijkbaar veel indruk gemaakt. Na afloop gingen we naar de kleedkamer en zei mijn vader 'Monique, geef die meneer maar een handje'. En dat bleek Thijs van Leer te zijn, die een vriend van mijn vader was."

Muzyk wie sa normaal, dat it gewoan wie dat Monique der sels ek yn fierder gean soe. Op har sechtjinde waard se frege om yn in band te sjongen. "We speelden symfonische rock in de lijn van Pink Floyd. Niet de meest makkelijke muziek, maar wel heel magisch."

Har allerearste optreden wie foar de softbalferiening yn Steenwijk. "Er was een feest en iemand die al in een band zat, leek het leuk om voor die gelegenheid met de leden muziek te maken. En zo werd ik gevraagd. Mijn ouders waren op dat feest en stonden met open mond te luisteren. Ze wisten helemaal niet dat ik kon zingen. Ik zat altijd op mijn slaapkamer met mijn gitaartje. Dit was voor het eerst dat ze me hoorden."

Om't se ek gitaar spile, koe se har eigen ideeën omsette nei muzyk. Dêr begûn se op har santjinde, achttjinde mei. Al jong learde se om te ymprovisearjen. "Vaak zijn mensen daar bang voor, maar ik ga staan en verzin wat."

Nei de middelbere skoalle doarde se noch net de stap nei de muzykwrâld te meitsjen. "Ik voelde me toch een dorpsmeisje en durfde niet naar het westen." Se keas foar in kreative oplieding yn Ljouwert. "Iets met tekenen en schilderen. Ik heb dat een jaar gedaan, maar ik had het alleen maar over muziek. Toen besloot ik om voor muziek te gaan, maar ik durfde nog niet naar het conservatorium. Er kwam een muziekpedagogische academie op popgebied in Leeuwarden. Daar deed ik auditie voor en ben ik aangenomen."

Hoewol't se de oplieding net ôfmakke, krige se in soad selsfertrouwen. "Er gebeurde in die tijd veel, er was echt een bloeiende scene in Leeuwarden."

Se seach de band Gaddafunk op it Fries Straatfestival en wie ferkocht. "Ik dacht, als ik daar toch eens bij mocht zingen en even later werd ik ervoor gevraagd. Zelfs de repetities waren een feestje. Zanger Nando gaf altijd volle bak, alsof het een echt optreden was. Van hem heb ik overgave als artiest en honderd procent bezieling geleerd. En blijkbaar heb ik dat ook in me. Ik zie en voel dat ook zo."

Nei't se weromkaam fan in aventoer op Aruba dêr't se ek yn in band song, doarde se de stap nei Amsterdam oan. "Ik had twee koffers bij me en kon tijdelijk in een slaapkamer van een vriendin terecht. Ik had niets te verliezen, maar ik had ook niks. Ik had mijn postadres bij het Leger des Heils en dat mocht op de voorwaarde dat je moest aantonen dat je goed bezig was. Dus ik zocht een baantje en werkte in de fabriek en ondertussen deed ik mee aan jamsessies en zocht ik naar een acidjazzband."

Dat se goed ymprovisearje koe, foel op. Saksofoniste Candy Dulfer seach har optreden en frege har by de band Funky Stuff. Se hat der njoggen jier mei op toernee west, sels yn Japan.

"Dat was ook thuiskomen. Ik genoot van de muzikaliteit, bezieling en inzet." Se hâlde op om't se ûnder har eigen artystenamme Moon Baker muzyk skriuwe en opnimme woe. "Ik had wel een livereputatie opgebouwd en droeg eraan bij dat het publiek uit zijn dak ging, maar er kwam niet iemand naar me toe om te vragen of ik een album wilde maken. Dat moest ik zelf doen."

Yn 2007 ferskynde de plaat. "Maar ik kwam erachter dat ik er niet in geïnteresseerd ben om mijzelf als soloartiest te profileren, maar dat ik een band het leukst vind."

Bakker stie mei tal fan grutte nammen op it poadium, lykas Sheila E dy't by Prince spile en se wurke mei de New Cool Collective Big Band en artysten as Maceo Parker, Van Morrison en Dave Stewart. Ek song se by 'the godfather of funk' George Clinton.

"Ik kan me nog goed herinneren dat hij in Paradiso in Amsterdam speelde. Hij stond er met een grote club mensen op het podium drie uur lang te improviseren. Ik stond naast de monitorman te wachten tot hij me zou roepen. Aan het einde wenkte hij dat ik mocht komen. Toen op het podium had ik echt het gevoel: hier hoor ik thuis."

Tsjintwurdich jout se twa dagen yn de wike les op it konservatoarium yn Amsterdam en is se coach by in muzykteäterselskip. "De tijd van Moon Baker ligt achter mij. Ik heet weer Monique Bakker." Muzyk is noch altyd belangryk yn har libben.

"Met een paar anderen hebben we de band Baker & Sons opgericht. Van mij had mijn naam niet per se in de bandnaam gehoeven. We hebben een repertoire van soulsongs en zijn ook zelf aan het schrijven. We hebben heel veel lol."

Dêrneist hat se in trio oprjochte dêr't se Frânske sjansons mei bringt en mei oaren skriuwt se jierren santichachtige muzyk. "Muziek is mijn eeuwige maatje. Ik blijf altijd verliefd op muziek."