In vrijheid leven in angst: het verhaal van kinderen van het azc in Burgum
Wakker worden met angst en er 's avonds ook weer mee op bed gaan: zo'n beetje alle kinderen van het azc in Burgum hebben er last van. De angst dat ze ieder moment opgehaald kunnen worden door de politie en het land uitgezet worden. Het wordt duidelijk uit de verhalen van de kinderen die Yaroslava Tymts en Mohreel Zaky optekenen. Ze wonen zelf ook op het azc.
Yn frijheid libje yn eangst: it ferhaal fan de bern fan it azc yn Burgum
De angst was de afgelopen weken wat weggezakt. Door de strenge coronamaatregelen werden er geen mensen meer uitgezet. Nu het virus terrein verliest groeit de angst dat de IND weer begint met het uitzetten van mensen.
Yaroslava Tymts en Mohraeel Zaky willen duidelijk maken dat de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) meer rekening moet houden met kinderen en met wat het leven met constante angst doet met jongeren.
Ze voelen zich Nederlander, en hebben hier hun thuis.
"Het viel ons op dat kinderen die hier wachten op uitzetting eigenlijk volledig geïntegreerd zijn in Nederland. Ze voelen zich Nederlander, en hebben hier hun thuis", zegt Yaroslava Tymts. "Ze hebben hier al veel bereikt, maar worden nu uitgezet zonder dat daar naar gekeken wordt door bijvoorbeeld de IND."
Volledig Nederlands
Mohraeel Zaky vult aan: "Wij hebben de keuze niet gemaakt naar Nederland te komen. Dat waren onze ouders. Maar nu we hier wonen en naar school gaan, zijn we eigenlijk al volledig opgegaan in de Nederlandse samenleving. Ik zou terug moeten naar Egypte. De taal is voor mij dan al een groot probleem. Ik kan het niet lezen."
Medicijnen tegen de stress
"Nederland is voor de kinderen een vrij land, maar niet voor ons. Niet voor de kinderen uit het asielzoekerscentrum", zegt Mohraeel. Dat zorgt voor stress. "Hier zit een jongen van 7 jaar oud. Hij krijgt medicijnen tegen stress, om rustig te blijven, te kunnen slapen. dat is toch gek?"
Het zijn soms hun vrienden die opgehaald worden.
Wat haar zelf het meest steekt, is dat niemand luistert naar wat de kinderen vinden. "Ik ben dankbaar voor de plek hier, dat we veilig zijn. Ik voel alleen wel dat wij door de IND gezien worden als een nummer. Wij zijn getallen, geen mensen."
Wat met name zorgt voor stress, zijn de uitzettingen, Yaroslava: "Kinderen vinden dat heel erg lastig om te zien. Het zijn soms hun vrienden die opgehaald worden. Dan voelen ze zich nog slechter. Ook omdat ze het ook zelf zouden kunnen zijn. Alle rust is dan weg."
Ik voel die angst ook heel erg.
Arjana is een van de kinderen die ze geportretteerd hebben. "Ik woon met mijn broertje en moeder hier op het azc. Ik voel die angst ook heel erg."
Er zo over praten thuis doet ze niet: "Soms wil je dat niet. Dat geeft wel eens spanningen." Door mee te werken hoopt ze te bereiken, dat zij als kinderen gehoord worden. Dat is ook het doel van Mohraeel en Yaroslava: "We hopen door deze verhalen naar buiten te brengen iets te kunnen doen voor de kinderen hier. Zij willen allemaal heel erg graag iets bijdragen aan de Nederlandse maatschappij."
