Terug bij de brug: Maarten van der Weijden en mevrouw Dijkstra uit Kimswert

Het was 's ochtends vroeg op 22 juni toen vrouw Dijkstra op de brug in Kimswerd stond. Ze had de hele nacht amper geslapen, omdat ze bang was hem te missen: de man die voor onderzoek naar kanker de Elfstedentocht zwom. Het was erg emotioneel voor haar. In haar eigen familie heeft ze het nodige meegemaakt als het om kanker gaat. De maandag na de doorkomst van Maarten moest ze ook nog naar een crematie. Dat maakte de tocht voor haar extra emotioneel.

Omrop Fryslân-verslaggeefster Johanna Brinkman stond ook op de brug. Ze had vrouw Dijkstra zien staan met een paar andere vrouwen en ze dacht dat het mooi zou zijn om met haar te praten.

En toen begon het gesprek. Op de vraag waarom ze zo vroeg was opgestaan, begon mevrouw Dijkstra te vertellen. Het ging dwars voor het televisiebeeld heen. Veel mensen die het zagen, voelden met haar mee en lieten ook hun de tranen de vrije loop. Dat was ook zo voor de verslaggeefster. Het raakte haar in haar hart. Er ontstond een prachtig gesprek.

Mevrouw Dijkstra beschreef op een erg kwetsbare wijze met emotionele stem dat ze het zo geweldig vond wat Maarten deed voor alle mensen die met kanker te maken hebben. De andere kant van het verhaal gaf ze ook aan. We leven in zo'n rijk land, zei ze. En dan moet zo'n jongen toch nog dit doen om geld bijeen te zamelen voor onderzoek. Dat zou eigenlijk niet zo moeten zijn.

Toen het gesprek afgelopen was, draaide de camera nog even door. Het moment dat Johanna haar ogen ook droog veegde en mevrouw Dijkstra een dikke knuffel gaf, was misschien wel een van de mooiste momenten van de tocht. Maarten van der Wijden vond het 't mooiste interview van de vier dagen, zo zei hij. "Alles kwam bij elkaar in dat gesprek." Het was een gesprek dat bleef hangen.

We gingen terug naar mevrouw Dijkstra om te horen hoe het haar verder verging na de tocht en of ze reacties had gekregen. De 80-jarige inwoonster van Kimswerd vertelt dat de dag daarna volslagen onbekende personen haar opbelden om te vertelden dat ze het zo goed had gezegd. De familie was ook trots op haar en belde haar ook meteen. Zelf heeft ze niets met sociale media, dus van het veelvuldig delen op Facebook en Twitter van het interview kreeg ze niet veel mee.

Johanna en vrouw Dijkstra gingen terug naar het bruggetje. Eigenlijk was het een klein smoesje. Want wat Tiete Dijkstra niet wist, is dat Maarten van der Weijden voor haar terugkwam naar Kimswerd. Een grote verrassing.

Als Johanna haar vraagt wat ze eventueel nog tegen Maarten zou willen zeggen, geeft mevrouw Dijkstra aan dat ze denkt dat Maarten niet op haar zit te wachten. Precies op dat moment komt Maarten aan op het bruggetje. Een bijzondere ontmoeting volgt. Mevrouw Dijkstra is ontroerd en haalt de Elfstedenzwemmer tweemaal naar zich toe. Ze heeft een goede kerst gehad, vertelt ze aan hem. En dat ze dit nooit had gedacht. Dat ze dit nog mag meemaken vindt ze helemaal geweldig.

Maarten vertelt haar dat hij het gesprek heel mooi vond. Hij vraagt ook of ze eventueel volgend jaar als hij de Elfstedentocht met anderen gaat zwemmen, een stukje mee wol zwemmen in Kimswerd. Daar wil mevrouw Dijkstra nog even over nadenken. Ze is eigenlijk niet van het buiten zwemmen. Wel in het zwembad, maar in dat vieze water is ze bang voor ratten. Maarten van der Weijden vindt het prima en wacht haar antwoord af.

Als de twee uitgesproken zijn, lopen ze nog naar de andere kant van de straat, om daar een kijkje te nemen naar die andere grote held uit het verleden: Grote Pier. Maar duidelijk is wel dat hij voor Tiete Dijkstra niet op kan tegen de Grote Pier van het water: Maarten van der Weijden.