Wereld Radio Dag: bijzondere verhalen van Omropcollega's uit een rijk verleden.

"Ik werk sinds 1982 bij Omrop Fryslân. Ik begon bij de radio. We organiseerden op een gegeven moment elke maand in de winterperiode op dinsdagavond een kantineconcert. Daar kwamen dan Friese bands spelen in de kantine van het jongerenprogramma Radio18. Die kwamen in de middag al soundchecken, dat had altijd behoorlijk wat lawaai. Alle bands uit Fryslân die er toen toe deden hebben wel bij ons gespeeld.

Een van de bands was A Cursed Fortress en die kwam uit Franeker en Harlingen. Die zagen er wild uit, met zwart getoupeerd haar, maar die waren heel verlegen, heel introvert. Dat hinderde niets, het was een hele leuke band en een heel leuk concert.

Het programma was altijd van 18:00 tot 19:00 uur, maar het was 18:40 uur, toen ze aankondigden dat dit het laatste nummer was, en toen het klaar was, waren ze klaar met het optreden. Ik had echter nog een kwartier programma dus ik zat een beetje met mijn handen in het haar.

Dit gebeurde in 1988 en hoe het uiteindelijk afgelopen is, weet ik niet precies meer. Ik kwam die jongens later nog wel eens tegen, allemaal heel aardig. Een van de bandleden is intussen zelf beroemd persfotograaf, maar ik heb geen idee hoe dat laatste kwartier afgelopen is."

"Mijn radiomoment is het moment dat ik besefte dat ik voor de radio wilde werken. Ik was toen zelf in het nieuws. Ik was in 2014 in Vietnam en ik maakte een wereldreis. Op het moment dat ik in het nieuws was, zat ik op een boot die zonk in de storm. Toen ik in het water lag hield ik mij vast aan drie vrouwen die om mij heen dreven. Het toeval wilde dat dit ook Friese dames waren.

Op dat moment kun je je met heel vele dingen bezig houden, maar wij hadden net een ongeluk gehad, wij drijven hier op zee: dat is nieuws. Dan weet je wel wat je te doen staat als je terug komt en ik maakte die reis omdat ik niet wist welke kant ik op wilde, maar na die reis was dat wel duidelijk.

Ik mocht na die reis ook meteen aan het werk bij de Omrop. Ik ben begonnen als verslaggever en nu als producer bij het middagprogramma De middei fan Fryslân ben ik altijd op zoek naar speciale verhalen. Dat vind ik eigenlijk wel het mooiste werk dat er is."

"Ik werk nu 24 jaar voor de Omrop, de eerste jaren heel veel op het nieuws voor radio en televisie en nu ben ik vooral met projecten bezig. Zo ben ik nu bezig met een documentaire over de legacy van de Culturele Hoofdstad.

Mijn radiomoment - en bij deze kom ik er maar gewoon voor uit, ik verdwaal altijd. Met televisie hadden we vroeger altijd een cameraman mee en die wist de weg altijd. Maar voor radio was ik alleen onderweg en dan hoopte ik altijd dat ik de weg kon vinden.

Dat was de eerste angst die ik moest overwinnen. Als ik de dorpen kon vinden, keek ik altijd even op de plattegrond en probeerde ik te onthouden welke afslagen ik langs moest. Er zijn wel bijdragen stil gebleven omdat ik de weg niet kon vinden.

Dat had ik vooral als ik langs de rotonde van Joure moest toen die er nog was. Ik heb weleens gebeld naar de Omrop en toen kreeg ik een collega aan de telefoon. Ik zei: "Ik ben nu op dat homoparkeerplek." Mijn collega zei: "Bij Lemmer? Nee, dat is niet goed." Ik had dan weleens ruzie met mezelf en dan dacht ik rustig blijven. Bij de Omrop zeiden ze dan: "Dan slaan we die bijdrage gewoon over."

"Ik heb de route weleens uitgeprint, maar vroeg in de morgen is het donker en dan zag ik het nog niet. Ik was toen in de radio-auto op pad en dat lampje deed het ook niet. Ik heb toen maar besloten mezelf bij de projecten te houden.

"Ik heb 37 jaar bij de Omrop gewerkt en een van de dingen die ik altijd deed was het verslag van het schaatsen. Zo kwam ik ook bij de Olympische Spelen in Turijn. Daar zou niemand heen van de Omrop en wij vonden dat erg jammer.

Toen kwam er een heel pakket kaarten beschikbaar en ik dacht bij mezelf, dat kunnen wij wel kopen, dan kan ik er heen. Ik stelde dat voor aan hoofdredacteur Hans Snijders en die vond dat prima. We hadden op dat moment geen budget zei hij, dus het moest zo goedkoop mogelijk.

Die avond heb ik een mail gestuurd naar een pension in Turijn, dat was allang vol en dat heb ik er ook in gezet. Maar ik vroeg me af of ze ook noch ergens anders een plekje voor mij hadden. Binnen twintig minuten kreeg ik een mailtje terug dat ze een plekje voor mij hadden bij een man waar ik kon slapen. Hij heette Luca. Luca Nozetti.

Met zo'n naam smelt je natuurlijk direct al. Hij gaf mij een rondleiding, bij de keuken en de kamer naar de slaapkamer. Hij zei: "Jij kunt hier slapen." Ik keek hem aan en vroeg: "Maar waar slaapt u dan". Hij antwoordde dat hij wel op de bank kon slapen. Hij moest vroeg in de morgen toch naar de fabriek van Fiat en zei dat ik nooit zo vroeg op zou staat.

Dan kun jij later douchen en jezelf redden. Zodoende heb ik drie weken met Luca samengewoond. Ik had bij die Spelen geen persaccreditatie en moest dus alles vanaf de tribune doen. Ik zat dus tussen de supporters en toen Ireen Wüst de drie kilometer reed, stond ik tussen haar familie. Ze won die drie kilometer en ze kwam bij haar ouders en zodoende stond ik overal met de neus bovenop, andere journalisten hadden dit natuurlijk niet.

Ik had een prachtige tijd. Ik ging ook wel eens met Luca de stad in en dat werd gesignaleerd door sportfotograaf Leo Vogelzang, die maakte een foto en zette die in de krant. In roddelbladen stond dan: "Sippy Tigchelaar en haar nieuwe, Italiaanse vriend." Haar man, die thuis was, kon er wel om lachen.