Harmke overleefde hoogteziekte: "Ik moest de top halen"

Harmke wil in zes dagen de Kilimanjaro beklimmen. De groep waar ze mee loopt neemt op 4000 meter een dag rust, om aan de hoogte te wennen. Harmke niet, zij heeft met haar gids afgesproken dat ze in één keer door wil. Hoe hoger je komt, hoe minder zuurstof er in de lucht zit. Spieren hebben zuurstof nodig om een prestatie te leveren. Is er weinig zuurstof, dan blijft er dus minder over voor de hersenen. Harmke krijgt hoofdpijn. "Ze vroegen hoe erg mijn hoofdpijn was op een schaal van één tot tien. Ik had nog nooit zo'n hevige hoofdpijn gehad, maar antwoordde: drie. Het ergste dat me kon overkomen was dat ze zeiden: Harmke, je moet terug." Het eten houdt ze ook niet meer binnen, maar ze weet de gids te overtuigen dat ze verder kan. "Op een gegeven moment zakte ik door mijn benen, steeds was ik even weg en dan dacht ik: waar ben ik? En toen was het signaal van angst er niet meer." Tussen twee mannen in loopt ze nog een uur door naar de top. "Ik weet dat ik er ben geweest, maar hoe en wat weet ik niet meer." Ze heeft onderweg gedacht dat het gebeurd was met haar, en dat vond ze op dat moment ook goed.

Terug in Nederland gaat ze er vanuit dat ze even moet herstellen, maar dat dan alles weer goedkomt. Niets is minder waar. Harmke heeft een hersenoedeem opgelopen. Door een tekort aan zuurstof is er vocht in haar hersenen gekomen. Hierdoor kwam er hoge druk op de hersenen en zijn er functies onderdrukt. Volgens haar arts is ze dichtbij de dood geweest. Praten, lopen, eten en drinken, ze heeft problemen met alles. Na anderhalf jaar revalideren heeft ze nog steeds last van drukte: teveel prikkels kan ze niet mee omgaan. "Hiervoor deed ik zoveel, als ik daar weer een deel van kon doen dan zou ik dat heel mooi vinden, maar ik kan het niet meer allemaal."

Het complete verhaal van Harmke is te horen in Buro de Vries.