"You look like a rockstar", Anno van der Werf werd geen kaasmaker maar muzikant

Wat je in je leven meemaakt, berust eigenlijk wel een beetje op toeval, zegt gitarist en zanger Anno van der Werf. Hij rolde van het een in het ander, maar zag ook de kansen en greep die met beide handen aan.

Zijn muziek is eigenlijk 'top 2000-muziek', zo omschrijft Anno van der Werf het zelf. Je kunt het mainstream noemen. Eigenlijk vindt hij alles wel mooi.

Anno werd geboren in 1973 als een van de jongere kinderen in een groot, rooms-katholiek gezin. Ze woonden op een boerderij bij Burgwerd. De kinderen kregen allemaal pianoles. Muzikale invloeden kreeg hij van zijn oudere broeders en zusters. Een zuster nam een gitaar mee naar huis.

Kijk hier naar het gesprek dat Willem de Vries heeft voor Noardewyn 1 op 1 met Anno van der Werf:

Zijn broer Wiebe was fan van Status Quo en draaide hun muziek op zijn stereo-installatie. "Als ik nu Roll over lay down in feesttenten speel, dan vliegen de klompen je om de oren", lacht Anno.

Broer Willem was experimenteler in zijn muzieksmaak. Hij kocht lp's van nieuwe bands zoals Simple Minds en The Cure.

In 1984 sloeg het noodlot toe. Willem kwam om bij een auto-ongeluk. Hij was 20 jaar. Dat was een grote klap voor de familie. "Ik was 11 jaar. Ik had mijn vader nog nooit eerder zien huilen."

Schoolband

Op de middelbare school, het Titus Brandsmacollege in Bolsward, zat Anno in de schoolband. In Bolsward stikte het in die tijd van de muziekgroepjes. "Als er eentje in de discotheek speelde, was het vol. Dat wilde ik ook. "

Na de middelbare school ging hij naar de zuivelschool, eveneens in Bolsward. Anno trad toe tot de Suvelband, die qua muziekstijl op de Rolling Stones was gericht. Daar ontstond zijn liefde voor blues.

"Hoe de Stones blues spelen, vind ik het het mooist: een beetje rommelig, maar ook wel weer op een popmanier."

Zoveel mogelijk optreden, dat was zijn bedoeling. Hij ging live spelen bij buffetten. Eerst vier keer in de maand in Franeker, later kwam daar het Abe Lenstrastadion in Heerenveen bij. Dat waren al acht optredens per maand.

"Dit gaat lekker, dacht ik. Dat scheelt me weer bij de HEMA werken of vakkenvullen in de supermarkt."

Hij legde visitekaartjes neer en werd dan bijvoorbeeld gevraagd voor een verjaardagsfeest. Zo breidde zich dat uit. "Als ik het toen niet had opgepikt, had ik nu ergens in een laboratorium gewerkt."

Op de zuivelschool hadden ze ook al tegen hem gezegd: jij moet beroepsmuzikant worden in plaats van je bezighouden met het maken van kaas. "Eigenlijk is het hele leven wel wat een beetje toeval."

Toeval of niet, de kansen die zich voordoen, moet je wel zien en aangrijpen. Anno is een volhouder en hij durft nieuwe dingen te doen, bijvoorbeeld zingen bij het spelen. Dat deed hij pas bij de buffetten, om er iets meer variatie in te krijgen.

Commentaar kwam er ook. "In een volle kroeg zei eens een vent tegen mij: 'Ik vind het su slecht, ik hoop dat je gitaar in tweeën breekt ' Daar kon ik wel om janken."

Hij leerde daarmee om te gaan, want wat 'die vent' zei, was ook maar een mening. Morgen is er weer een nieuw optreden. "Ik ben geen watje. Ik ga gewoon door, want ik wil dit heel graag doen."

Toon nooit je onzekerheid, was de les die hij daaruit leerde. Want dan ben je een prooi van het publiek.

Hij wilde wel een verder kijken dan Fryslân, ook om te ontdekken hoe het met muziek werkt op andere plekken. Daarom verhuisde hij eerst naar Utrecht, waar hij het niet goed kon vinden, en later naar Amsterdam.

"You look like a rockstar, man", zei de Amerikaanse drummer Gus Genser tegen hem. Genser had in het verleden met Herman Brood gespeeld en zat nu in een basisband voor open podia in Amsterdam. Ze speelden in een muziekcafé en hij wilde Anno er wel bij hebben.

Amsterdam lag Anno muzikaal gezien meer dan Utrecht. En met al die toeristen konden op een maandagavond zomaar honderd man in het café zitten waar zijn band speelde.

Drie of vier dagen per week zat hij in die sessieband in Amsterdam. En dan in het weekend in Fryslân optreden met Reinout Weima, met wie hij nu al 27 jaar het duo Weima & Van der Werf vormt.

Na drie jaar was hij helemaal op. Zo kon het niet verdergaan, want met een kroegband alleen kom je er niet.

Hey, how are you doing

Anno heeft veel geleerd in die tijd. Gus adviseerde hem om met het publiek te praten. Zo moest hij zeggen 'Hey, how are you doing!'.

"Ik ben wel tien keer op mijn bek gegaan, maar daar ben ik artiest geworden. Maak jezelf groot, want het is jouw podium, zei Gus. En laat nooit iemand je beïnvloeden. Volg je eigen fantasie."

Aan drugs heeft Anno nooit gedaan. Snuiven en zo durf hij niet. "Dan raak ik de controle over mijn eigen lichaam kwijt."

Hij kan niet altijd evengoed loslaten. Door te veel van zijn eigen standpunt uit te gaan, kreeg hij ruzie met anderen. Daarvoor is hij in therapie geweest.

"Nu ben ik 50 jaar en weet ik dat ik dat controlerende moet laten varen." Hij hoeft niet meer anderen te vertellen wat ze wel en niet moeten doen, dat kunnen ze prima zelf.

Hij woont nu weer in Fryslân - in Hurdegaryp -, geeft gitaarles en gaat regelmatig optreden samen met Reinout Weima. Bovendien heeft hij z'n privéproject Ferderwerf. Daarvoor nodigt hij professionele muzikanten uit met als doel een Friestalig album opnemen en uitbrengen. Het liefst wil hij ook een concert geven in een grote zaal samen met alle gastspelers en meerdere bands.

Kortom: Anno is nog lang niet klaar met de muziek. Blues, rock 'n roll en humor zijn drie pijlers die belangrijk voor hem zijn. In het lied 'Laitsje om de blues' zingt hij (vrij vertaald uit het Fries):

"Swingend en zwetend gaan we door de tijd. Dan weer met strijd en dan weer met vertier. Bloed, zweet en tranen zijn voor ons goed. Maar wij lachen om de blues."