Deze Friese beachvolleybalsters belandden in het ziekenhuis, maar wonnen toch WK-goud

Het kan met recht een fysiek wonder worden genoemd: Brecht Piersma en Desy Poiesz belandden tijdens het WK beachvolleybal afgelopen weekend in Thailand in het ziekenhuis. Zij verrasten daarna vriend en vijand door uit een diep dal te klimmen en goud te winnen in de finale.

De Friezinnen kroonden zich afgelopen zondag tot wereldkampioen beachvolleybal onder 21. In de finale won het tweetal in twee sets van een Zwitsers duo:14-21 en 16-21. In de poulefase hadden Poiesz en Piersma nog van hen verloren.

De eindstrijd ging veel beter. In de eerste set stond het duo de hele tijd op voorsprong. In de tweede set hadden Poiesz en Piersma het wat moeilijker, maar de Zwitsers waren niet in staat om de set te winnen. Bij het tweede matchpoint was het raak en zo waren de Friezen wereldkampioen.

Hoe is het om wereldkampioen te zijn?

Desy: "Het komt nog niet echt binnen. Ik ben wel heel blij, maar ik geloof het nog niet helemaal."

Brecht: "Vorige week zondag werd ik wereldkampioen, maar ik ben en blijf gewoon Brecht. Het is bijzonder mooi, vooral omdat dit ons laatste onder 21-toernooi was."

Het was natuurlijk een vreemd toernooi voor jullie, want er gebeurde een hoop. Leg dat eens uit?

Desy: "Tijdens de poulefase van het toernooi werd ik ziek. We speelden wel, maar ik was flink verzwakt. Tijdens de wedstrijd had ik een 'medical time-out' nodig om over te geven. Daarna werd het wel iets beter, maar het kwam twee keer zo hard terug. Ik werd opgehaald met een brancard en lag anderhalf uur aan het infuus in het ziekenhuis."

Maar toen was het nog niet klaar?

Desy: "Nee, want we moesten nog een wedstrijd. Ik was meer tegen mezelf aan het strijden dan tegen mijn tegenstander. We verloren nipt, op twee punten verschil. En toen werd Brecht ziek."

Brecht: "Ik raakte behoorlijk in paniek. Ik belde mijn ouders op, zij probeerden me gerust te stellen. Ik kwam ook in het ziekenhuis terecht voor een infuus met vocht en zoutoplossing."

Het toernooi ging gewoon verder. Het geluk was dat jullie op puntensaldo eerste werden in de poule.

Desy: "Ja, dat was ons geluk. Daardoor hadden we een dag om te herstellen."

Maar hoe kwam dit nu?

Desy: "Het eten was goed, veel rijst en noedels. We moesten wel wennen omdat het andere voeding is als in Nederland. Het zou door het eten kunnen komen, maar wij waren de enige twee spelers van de in totaal 62 spelers die dit overkwam."

Brecht: "We twijfelen er over of het wel voedsel was. Misschien ook water in de douche."

Want het effect op een topsporter op een WK is misschien wel groter dan bij anderen die ziek worden. Kun je dat beschrijven?

Brecht: "Dat klopt, je zweet veel en moet veel koolhydraten innemen. Als je dan niets kunt binnenhouden dan verlies je wel heel veel vocht, terwijl je dat door het zweten juist extra nodig hebt."

Hadden jullie toen jullie zo ziek waren nog gedacht dat jullie de finale zouden halen?

Desy: "Nee absoluut niet. We waren alleen maar bezig met energie krijgen. We konden geen eten binnenhouden en we hadden ook geen zin in eten."

Brecht: "Na de halve finale dacht ik: ja, we kunnen wereldkampioen worden."

Desy: "Ik had het niet meer verwacht. We wonnen na de poulefase, we wilden goed slapen. We mochten door de poulewinst een wedstrijd overslaan en wonnen wedstrijd na wedstrijd."

En de finale?

Brecht: "Tijdens de finale voelde ik me wel weer topfit."

Desy: "Toen konden we tenminste weer op onze benen staan en ons eigen spel spelen. We hoefden niet meer op onszelf te focussen maar op de tegenstander. We gingen wel wat met zenuwen de finale in omdat we in de poule van Zwitserland hadden verloren."

Heeft de gouden medaille nu extra glans door wat jullie hebben meegemaakt?

Brecht: "Als ik nu naar de medaille kijk dan denk je wel: 'hier zit een bijzonder verhaal achter'. Geen leuk verhaal, maar wel bijzonder."

Het volkslied zingen werd ook een bijzonder verhaal...

Brecht: "Hahaha. Ik begon te vroeg, haha!"

Desy: "Ik moet de tekst beter oefenen, haha!"

Brecht: "Maar toen begon de chaos pas. Iedereen trok aan je armen, we kwamen er amper weg. We zijn nog een uur gebleven om met iedereen op de foto te gaan."

Je voelt je dan bijna een idool?

Desy: "We hadden niet eens tijd om samen een foto te maken. Ze trokken ons gewoon van het podium om op de foto te gaan."

Brecht: "Ik kan me nu wel voorstellen hoe beroemde mensen zich voelen. Ik zou dat niet willen!"

Wat was nu het geheim van deze gouden medaille?

Brecht: "Vooral het samen sterk staan. We blijven vechten en doorzetten."

Desy: "Wij stoppen niet totdat we er letterlijk bij neervallen."

Brecht: "We spreken veel uit naar elkaar."

Desy: "We creëerden een veilige omgeving waarin we alles kunnen delen."

Brecht: "Soms zeg je dingen in emotie, maar we bedoelen het goed. Vooraf spreek je dingen af zodat we alles kunnen zeggen."

Hoe ziet de toekomst er nu uit?

Desy: "Je wilt natuurlijk de Olympische Spelen halen. Parijs is nog niet realistisch, maar de Spelen in 2028 van Los Angeles, dat zou wel heel mooi zijn.

Brecht: "Voor mij ook."

Maar mogelijk niet meer samen... Hoe zit dat precies?

Brecht: "Hierna scheiden onze wegen.. Haha! Nee dat klinkt wel heel dramatisch. In de winter gaan we individueel verder. De bond maakt daarna weer een indeling. Al trainen we wel samen."

Desy: "Al smaakt dit wel naar meer."