Tess over sluiting café Groene Weide Terschelling: "Na corona kwam de klap, het was op"

Nu ze gestopt zijn met De Groene Weide in Hoorn op Terschelling en het café te koop staat, is er een nieuwe periode aangebroken voor Tess van der Kooij en haar vader Hessel. De druk is van de ketel en dat was in het begin wel even wennen, vertelt Tess.

Ze heeft 27 jaar het podium gedeeld samen met haar vader Hessel. Ze begonnen toen ze allebei ongeveer even oud waren. Hessel op zijn 16de en Tess was 15. Zij werkte achter de bar en zong af en toe mee met haar vader die optrad in het café. Later wierp Tess zich vol op de muziek. Ze hoefde niet meer achter de bar te staan.

De Groene Weide had een eigen opnamestudio. Dat gaf rust, zegt Tess. Alles is ingeregeld op jouw stem. Het is plug and play. Toch vindt Tess zichzelf een slechte studiozangeres. Dat is niets voor haar. In een studio is altijd mogelijkheid voor verbetering. Zij is meer van het rauwe randje van het live zingen.

Ze is een tijdje van het eiland af geweest om een communicatiestudie te volgen. Dat lag haar goed als mensenmens, en het marketingdeel kon ze later gebruiken bij het ondernemerschap.

Tussendoor zong ze in bandjes in Amsterdam. Op een gegeven moment was het toch weer tijd om terug te gaan naar het eiland: "Ik had genoeg meegemaakt om weer terug te keren." Ze was toch al vaak in de weekenden op het eiland te vinden.

Tess houdt wel van een feestje. "Ik ben een echt feestbeest. Ik doe het licht uit." Haar oma, Hessels moeder, was ook zo.

De taken waren verdeeld in café De Groene Weide. Vader Hessel was er voor 'de voorzorg' en zij deed 'de nazorg'. 's Ochtends startte Hessel alles op en zij werkte tot sluitingstijd. Zij kon beter met dronken mensen omgaan.

Hoewel ze allebei het hart op de tong hebben, hebben ze elkaar nooit in de weg gezeten. Tess is perfectionistisch, zeker bij grote shows, terwijl Hessel meer het type is van 'het komt wel goed'.

Hessel en Tess hebben een paar keer grote concerten gegeven buiten het eiland, onder andere in een uitverkochte Ziggo Dome in Amsterdam. Dat was een droom van Tess. Ze wilde het een keer gedaan hebben en dan moet je ook de eerste stap zetten, vindt ze.

Die grote concerten moesten altijd plaatsvinden in de winterperiode, als de eilander horeca uitrustte van het toeristenseizoen. Maar er was geen rust bij voor Tess en Hessel.

Nu, achteraf, beseft Tess dat ze veel heeft meegemaakt voor een 42-jarige. Het was een rijk bestaan met veel adrenaline-hoogtepunten.

The Rose van Bette Midler en House for Sale van Margriet Eshuijs' band Lucifer waren de eerste nummers die Tess zong. Janis Jopie kwam pas later. Je kunt Bobby McGee pas doen als je de nodige 'zangkilometers op de teller hebt', zegt Tess.

De Groene Weide is voor Tess altijd een soort Woodstock gebleven. De hippymentaliteit van 'iedereen is welkom' en het ultieme vrijheidsgevoel dat alles oké is. Vergeet de alledaagse zorgen en problemen. Denk in mogelijkheden.

Ze heeft zelf ook muziek uitgebracht. Schrijven doet ze alleen, niet samen met anderen. Het begint altijd met tekst. Omdat ze niet echt een instrument bespeelt, zingt ze het in op de telefoon. Bij de overweging van een eigen carrière in de muziek verloor ze nooit de realiteit uit het oog. Wil ze wel leven als een artiest, want ze heeft kinderen en ze woont op een eiland.

Door de nieuwe fase waar ze nu in zit, staat alles even stil. De laatste grote show in Ahoy Rotterdam moesten ze afzeggen vanwege corona. Dat was een mokerslag, want ze hadden al veel geregeld.

"Alsof je een berg aan het beklimmen was en alleen nog maar de vlag hoefde te planten. En dat dat dan niet doorging." Ze wist niet of ze de klap wel konden opvangen. Er waren kosten gemaakt. Hoe zou het allemaal financieel uitpakken?

De gevolgen van de coronacrisis voor het dagelijkse leven maakte de motivatie er ook niet beter op. Het waren toestanden daar in De Groene Weide met boze mensen en scannen bij de ingang om te kijken of de bezoekers wel waren gevaccineerd. Dat ging tegen Tess' gevoel van vrijheid in. Ze vond het allemaal verschrikkelijk.

Toen ze na de coronacrisis weer open mochten, kwam de man met de hamer. Die sloeg haar vol in haar gezicht. "Ik stagneerde letterlijk. Paniek en zweten. Het klopte niet meer. Het was over."

Hessel en zij besloten te stoppen met het café. "Soms kan je een pleister er beter snel af trekken in plaats van het langzaam te doen."

Ze baalt er wel van, maar is niet gefrustreerd. Weten wanneer je moet stoppen, hoort ook bij ondernemen, vindt ze. Dan begint er weer nieuwe energie te stromen en komen er weer andere dingen voor in de plaats. Ze geniet van 'het stilstaan' en van haar kinderen.

Nog nooit eerder in haar leven heeft Tess in een 'niks-situatie' gezeten, zoals ze het zelf noemt. Nu dus wel. Ze gaat verder onder het motto: laat je niets opleggen door anderen en ga je eigen weg. Er komt vanzelf wel weer iets anders.