Boek over De Kast: drummer Nico Outhuijse geniet vooral nu hij terugkijkt

De Kast begon ooit als coverband in discotheken, en groeide later uit tot een van de bekendste groepen die Fryslan kent. Inmiddels gaat de band langer dan dertig jaar mee. En in drie decennia gebeurt veel.

Zo ook bij De Kast. Muziekjournalist Harry de Jong klom in de pen en vergaarde de verhalen. Het resultaat is 'Op Eigen Kracht': de eerste officiële biografie van de groep, die in juni uit zal komen.

Nico Outhuijse zat het overgrote gedeelte achter het drumstel. 22 was Outhuijse toen hij Dick Visser verving en bij De Kast aan de slag ging. "Daarvoor speelde ik wel in vijf, zes bandjes tegelijk. Zang, gitaar en drum. Daar moest ik van leven. Maar het kwam niet veel verder dan een onkostenvergoeding", weet hij nog goed. "Een bal gehakt bij de pomp en het geld was alweer op."

Vervolgens vroeg Syb van der Ploeg hem bij de band. "Toen speelden we nog voornamelijk covers in discotheken. Met dj's die door de nummers aan het schreeuwen waren. Het was een mooie tijd hoor, maar de covers mis ik niet, haha."

Het boek verhaalt onder meer over de tijd dat De Kast echte naamsbekendheid verwierf. Dat begon na het uitbrengen van hun grote hit 'In nije dei'. "We reden eens langs het Abe Lenstra Stadion in Heerenveen, en riepen dat het ons geweldig leek om onze clip daar op te nemen. Sommigen verklaarden ons voor gek."

Toch huurden ze het stadion af. Het bleek een meesterlijke zet: "De studioversie piept en kraakt. Het concert in het stadion was dan ook cruciaal. Anders geen hit", aldus Outhuijse, die vertelt dat er flink wat risico aan het besluit kleefde. "De kosten waren enorm hoog. Als het mis was gegaan, waren we failliet geweest. Maar het ging goed. De rest is geschiedenis.."

Vervolgens kwamen de leden in een sneltrein terecht. Het succes ervoer Outhuijse als een roes. "Nu ik erop terugkijk geniet ik er meer van dan toen. Als je dan bijvoorbeeld die filmpjes ziet in het Gelredome, ongelooflijk."

De faam zorgde voor bijzondere situaties, vertelt hij. "Dan lagen er fans uit Brabant voor mijn huis. Wachtend tot ik naar buiten zou komen. Dan ging ik maar via de brandtrap naar beneden."

Ook de tv-programma's klopten regelmatig bij de bandleden aan. Maar Outhuijse hield de deur liever dicht. In tegenstelling tot de anderen. "Die gingen dan naar Triviant, of Tien voor Taal. Ik heb me kapotgelachen voor de tv. Dat zij er wel heen wilden, vond ik prima. Het past alleen niet bij mij zulke dingen. Ik richt me liever op de muziek."

Nadat De Kast een tijdje gestopt was, kwamen de mannen weer bij elkaar. En dat voelde fijn, zegt Outhuijse. "De verhoudingen zijn heel goed onderling. Misschien zelfs beter dan daarvoor. Dat komt denk ik omdat de druk er af is. Hits scoren interesseert ons niet meer."

"In onze drukke periode hadden we niks te vertellen. Je moest overal maar komen opdraven. Dat was soms best zwaar", zegt hij. "Nu vind ik het vooral belangrijk om met een leuke club mensen te werken." Het plezier laten prevaleren boven de commercie, kost hem de nodige centen. "Maar", zo zegt hij, "als ik daarvan kan bestaan, zie ik dat juist als rijkdom."