Hanna (21) zoekt hulphond: "Ik heb veel strijd in het dagelijks leven"

Al een halfjaar woont Hanna Stolk uit Noordwolde op een gesloten psychiatrische afdeling van de GGZ in Heerenveen. Niet omdat het moet, maar omdat er geen plek voor haar is in een woonvorm met goede hulp en begeleiding.

Dat probleem doet zich veel vaker voor. Vaak blijft het onder de radar. Stolk wil dat het probleem onder de aandacht komt.

Ze wil ook ontzettend graag een hulphond. Dat zou voor haar al heel veel problemen verhelpen. Maar hulphonden zijn duur. Ze kosten bijna 19.000 euro. Dat kan Hanna niet betalen en daarom is ze een crowdfundingsactie begonnen.

Hanna heeft in haar jonge leven meerdere trauma's opgelopen. Seksueel misbruik, structurele pesterijen en bedreigingen op school. Ze heeft autisme, maar dat wordt pas jaren later duidelijk.

Rond haar zevende levensjaar werd ze seksueel misbruikt. Haar ouders wisten van niets. Hanna sprak er niet over. Het gebeurde ook niet in familiekring.

"Je voelt dat het niet goed is. Omdat het zo'n geheim is dat je niet openbaar kan maken, omdat het zo pijnlijk is. Als ik erover zou praten, komt er te veel boven. Je probeert te ontkennen dat het gebeurd is."

De problemen komen tot uiting op de middelbare school. Als ze 14 jaar oud is, doet ze een zelfmoordpoging. Dat is een grote schok voor haar vader en moeder. Zij staan al langere tijd machteloos. Ze zagen wel dat het minder goed ging met hun dochter, maar Hanna zei niks.

Hanna gaat het hulpverleningstraject in. Ze komt in de wereld van de jeugdpsychiatrie en gaat van therapie naar therapie. Het lukt haar niet om dat af te maken. De psychiaters willen dat ze van school af gaat. Ze gaat van plaats naar plaats, dagbesteding, vrijwilligerswerk, maar heeft geen opleiding.

De vader en moeder van Hanna willen eigenlijk niet dat ze van school af gaat. "Maar je staat voor zoveel instanties dat je je als ouders erbij neer moet leggen en er werd druk op gezet." Nu vinden ze dat jammer. "Dat had niet gemoeten."

Voor Hanna werd het leven er niet beter op. Het bleef een strijd met haarzelf en met de trauma's. Tot er een hulpverlener was die opmerkte dat ze misschien wel eens autisme zou kunnen hebben.

Dat maakt veel meer duidelijk. Het betekent ook dat ze complexe psychiatrische problematiek heeft. Dan wordt behandeling moeilijker. Ze heeft het moeilijk in de klinieken. Toch heeft ze ook goede dingen meegemaakt, voornamelijk met andere jonge patiënten.

"Het was wachten en veel zoeken naar een passende plek en therapieën. Die kon ik niet afmaken door wachtlijsten. Daardoor liep het traject vast."

Haar ouders nemen voor Hanna een hond die ze altijd kan vertrouwen, een maatje voor haar. Het doet haar goed.

Toen Hanna 18 werd, ging ze over naar de psychiatrie voor volwassenen. Dat was ook voor haar een akelige tijd. De overgang ging niet zonder slag of stoot: de communicatie tussen de afdelingen verliep op zijn minst niet soepel.

"De jeugdzorg mocht zich niet meer met mij bemoeien en de volwassenenpsychiatrie wist niet hoe ze met me om moesten gaan. Ik viel tussen wal en schip."

De dossiers werden overhandigd, maar er is nooit een gesprek geweest tussen de jeugd- en de volwassenenafdeling. Stolk kwam niet veel verder. Ze bleef worstelen en deed meerdere zelfmoordpogingen.

"Dan heb ik kortsluiting in mijn hoofd. Ik denk dan dat niemand me zal missen en iedereen speelt dat ze me leuk vinden. Het lijkt alsof de hele wereld vergaat en iedereen maar doorloopt en ik de enige ben die het ziet. Dan is het error."

Haar ouders voelen zich machteloos. Ze weten sinds kort pas van de ergste trauma's van Hanna.. "Ze moet zich zo eenzaam gevoeld hebben", zegt moeder Caroline Stolk.

En nu woont Hanna al een half jaar op een gesloten afdeling van de GGZ in Heerenveen. Daar hoort ze helemaal niet te wonen, maar er is geen plek voor de jonge vrouw die net 21 jaar is geworden.

"Ik heb 24 uur begeleiding nodig voor als het misgaat, maar die plekken zijn er bijna niet. Er is een wachtlijst van een jaar. Als je een complexe diagnose hebt, is er geen plek voor je."

Dat geldt ook voor sommige therapieën. "Als je autisme hebt, kun je niet naar de traumatherapie en als je trauma's hebt, kun je niet naar de therapie voor autisme."

Mogelijk gaat Hanna weer bij haar ouders wonen, want de plek in de GGZ kan voor haar niet veel langer.

Hanna is niet stabiel in haar gevoel. Ze is snel overprikkeld en durft bijvoorbeeld vaak geen supermarkt in of ergens anders naartoe. Ze kan een goede dag hebben en de dag daarna weer volledig in nachtmerries zitten, erg angstige momenten die op zichzelf al traumatisch zijn.

Het beperkt haar in haar leven. Een sociaal leven leiden gaat moeizaam. "Ik heb heel veel strijd in het dagelijkse leven en heb veel dingen moeten opgeven. Veel therapie, veel afspraken moet ik afzeggen omdat ik het niet aankan. Ik raak zomaar overprikkeld en durf veel dingen daarom niet."

Daarom wil Hanna heel graag een hulphond hebben. Die zijn speciaal opgeleid om mensen met PTSS te helpen. Stolk denkt dat ze dan weer meer kan in haar leven. De stichting waarvan ze de hond krijgt, heeft haar al helemaal doorgelicht en wil een hond voor haar opleiden.

"Met een hulphond zou ik weer meer vrijheid hebben en meer alleen naar de supermarkt kunnen. Hij kan me uit herbelevingen halen en me wakker maken bij nachtmerries waardoor mijn nachtmerries beter worden. Het is een maatje."

Maar er moet eerst genoeg geld komen om de hond te kunnen betalen. Het kost bijna 19.000 euro. Er is een crowdfundingsactie opgezet om dat bij elkaar te krijgen.

Hanna vertelt haar verhaal omdat ze graag wil dat er meer openheid komt over hoe het is voor mensen met complexe of verschillende psychiatrische problemen. Ze is zelf ook iets opener geworden. Zo schrijft ze over haar problemen op een website.

Ze doet dat niet alleen voor zichzelf. "Heel veel anderen hebben ook zo'n verhaal, maar niet de stem om dit te laten horen."

Op de vraag waar ze over vijf jaar staat, zegt ze: "Ik hoop dat ik dan een huisje heb, een hulphond en misschien wel een vriend."

Haar ouders hopen dat Hanna ook een doel in haar leven krijgt. "Ik zie hoe goed het haar doet om met deze actie bezig te zijn. Dat geeft perspectief en een doel."