Theaterdier Jan-Dirk van Ravesteijn: "Ik houd het klein, dan verlies ik geen grip"

Er woedt onrust in Jan-Dirk van Ravesteijn. De drukke theatermaanden liggen even achter hem. En dus begint het wippen op de stoel. Hij is ondernemer en moet dus zelf voor projecten zorgen. "Het is even een periode van een soort verplichte bezinning. Ik word er soms gestoord van. Elk jaar begin ik te denken, 'komt het wel goed?' Maar ik roep dat al 25 jaar en het komt altijd weer op zijn pootjes terecht. Mensen weten je te vinden door je ervaring."

De Leeuwarder houdt niet van de rust die soms onderdeel is van het ondernemerschap. Hij wil creëren. Zijn ei kwijt kunnen op een creatieve manier. "Ik wil mooie dingen maken. Theater, of muziek." Dat gaat volgens hem gepaard met enorme pieken en diepe dalen. "Gelukkig duren de dalen nooit lang hoor. Daarvoor gebeurt er te veel in mijn hoofd. Soms word ik 2 of 3 uur 's nachts ineens wakker en pak ik een pen en papier van het nachtkastje."

"Onlangs schreef ik een theaterstuk met een 30 pagina's tellend script. 'Hoe bedenk je dat zo?', vragen mensen weleens. Niet beseffende dat dat je niet zomaar komt aanwaaien. Het is hard werken. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Het is net als bij een loodgieter: je ziet niks terug van het harde werk dat eraan voorafging."

De theaterproducent en zanger studeerde vrijetijdswetenschappen in Leeuwarden. Daarna zag hij zijn kans schoon om in Amsterdam mee te doen aan een musical. Hij merkte al gauw dat de mensen daar anders waren dan in Leeuwarden. "Op het podium werk je daar samen, maar daarbuiten is het meteen ieder voor zich. In Leeuwarden gunnen ze elkaar succes."

Na een repetitie in de hoofdstad, terug in de trein naar Fryslân, werd Van Ravesteijn overvallen door een gevoel van verdriet. "Ik vond het repeteren leuk, waar kwam dit dan vandaan?" Het zat hem in de sfeer, kwam hij achter. "Ik belde naar Amsterdam en zei dat ik stopte. Daarna ben ik een jaar depressief geweest. Ik had afscheid genomen van mijn droom. Dat viel me zwaar."

Maar hij pakte de draad weer op. "Ik deed mee aan een theaterdiners in Eernewoude. Het klinkt misschien arrogant, maar ik dacht, 'dit kan ik beter'. Het leek in mijn ogen op kindertheater. Toen ben ik beginnen te schrijven met mijn compagnon Gea. Dat werd een succes." Vele producties zouden volgen.

Alle worden opgevoerd in kleine theaters. Dat vindt hij fijn. "Want", zo zegt hij, "dan houd ik er vat op. Verlies ik geen grip. Ik speel daarom liever voor 25 mensen dan voor 5.000."

Al zijn producties worden opgevoerd in het noorden des lands. "Waarom ik geen tour doe door Nederland? Dat heeft wel wat met onzekerheid te maken. Misschien zie je dat er niet aan af, maar het is zeker zo. De zenuwen gieren soms door mijn lijf. 'Waarom doe ik dit?', vraag ik mezelf voor een voorstelling af. Maar als het start begint de gewenning, en zie je dat de mensen het mooi vinden", zegt Van Ravesteijn, die zich bovendien comfortabeler is gaan voelen in het vak.

"Als de jaren vorderen weet je steeds meer wat je wilt vertellen. Wat belangrijk is voor jou. Vanuit die rust kun je prachtige dingen maken. Hierbij put je uit ervaringen: verlies, huwelijken et cetera. Dat maakt dit werk interessant."