Recensie De Fee van Folgeren: familievoorstelling met een boodschap

De zestiende (!) kerstmusical van De Lawei is tevens de zwanenzang van directeur Stef Avezaat. Hij kwam dat, volgens de traditie van Laweilegende Roel Oostra, zelf even aan het publiek vertellen.

Hoe hij als 'nieuwbakken' directeur in de kasten op zijn bureau de scripts van de nieuwjaarsrevue 'Dag Ouwe, Dag Jonge' had aangetroffen, het initiatief van zijn voorganger Oostra, dat meer dan 30 jaar volle zalen trok. Hij vertelde over hoe hij die traditie voort wilde zetten, maar dan met een kerstmusical voor de gehele familie. Met succes.

De Fee van Folgeren is een beetje een afscheidscadeau voor Avezaat geworden. Hij neemt binnenkort afscheid als directeur van De Lawei. In de voorstelling heeft postbode Stef bijvoorbeeld zijn voornaam gekregen, de baronesse in het stuk heeft zijn achternaam.

Regisseur Wilma Hoornstra en scriptschrijver Paul Passchier, samen het productieteam, durfden met deze voorstelling wel wat aan. De Fee van Folgeren, alweer hun zesde productie, is gebaseerd op een boek uit 1964 van de Britse schrijver Christianna Brand.

Maar bij de meesten van ons staat het stuk beter bekend door de succesvolle film 'Nanny McPhee' uit 2015 met in de hoofdrol Emma Thompson als de gouvernante. En niemand minder dan Colin Firth als de vader.

Hoornstra en Passchier zetten dat verhaal over naar de wijk de Folgeren in Drachten. Daar woont de familie De Vries van Vreewijk. De vader heeft sinds de dood van zijn vrouw de zware opgave om zijn zes kinderen alleen groot te brengen.

Dat gaat hem moeilijk af. De kinderen luisteren niet, doen wat ze zelf willen en halen allemaal kattenkwaad uit. Alle kinderjuffen die de vader in huis haalt worden binnen de kortste tijd weggepest. En het dienstmeisje Christianna is veel te lief voor de kinderen om de touwtjes in handen te houden.

Als de vader dan ook nog door een tante van zijn overleden vrouw gedwongen wordt om opnieuw te trouwen, omdat hij anders zijn huis en financiële toeslag verliest, is de ramp compleet. Om alles zo spoedig mogelijk op de rit te krijgen, heeft hij zo spoedig mogelijk een opvoedingshulp nodig.

En daar doet Matilda Tevree haar entree, een magische mix tussen een gouvernante en een toverheks. In deze voorstelling is ze meer een opvoedingshulp zoals Mary Poppins dan de toverfee Nanny McPhee. Kundig en ervaren gespeeld door Timna Hacquebord, die ook nog als een nachtegaal kan zingen.

Ook wat betreft andere prestaties op het podium, kan de toeschouwer gerust zijn. Er wordt door de achttien spelers een boeiende, humoristische, maar bovenal degelijke voorstelling voor het voetlicht gebracht. Af en toe doet het zelfs een beetje ouderwets aan, hoe mooi alle spelers hun verschillende rollen binnen de lijntjes inkleuren.

Al verdient het alle respect hoe ze dat doen, met name hoe ze de liederen en dans voor hun rekening nemen. Er wordt door het ensemble loepzuiver gezongen. Een pareltje wat dat betreft, is bijvoorbeeld het lied van de verpleegsters als de twee kinderen worden gedwongen om 'levertraan' te drinken. Als ik dat in mijn kindertijd ook op swingende bigband-muziek had mogen inslikken, was het vast beter gegaan.

Hoewel, je mag uiteraard wel wat van deze spelers verwachten, ook al zijn het amateurs. de audities voor de musical waren immers al in april van dit jaar. Van alle kandidaten halen uiteindelijk slechts achttien de eindstreep, vertelde Passchier eerder bij Omrop Fryslân.

Dat kunnen dan ook niet de minsten zijn en dat talent krijgt dan ook nog eens extra glans door de mooie kostuums, subtiele grime en de sobere maar functionele decors. Hulde.

En toch... Grzegorz T. Lewandowski dwingt als vader Yde de Vries van Vreewijk bewondering af. Maar in zijn acteren mist hij zo nu en dan enige empathie om overtuigend over te komen. Zijn gebrekkige emoties doen toeschouwers dan wel even met weemoed terugdenken aan de film met de acteur Colin Firth als vader.

Die gedachte wordt gelukkig direct naar de achtergrond verdrongen als Roland Posthuma als barones zijn entree maakt. Ook een amateur, in het dagelijks leven ambtenaar, maar zo heerlijk hoe hij vol overtuiging zijn rol als vrouw op de planken zet.

Terecht kreeg hij een open doekje van het publiek voor deze prestatie. Dat geldt ook voor Sarah Tol als Selma Snel. Ook zij weet van de vrouw, die puur uit eigenbelang wil trouwen met de vader van die vreselijke kinderen, een heel eigen karakter te maken. En dan dat accent van haar, rechtstreeks van de Friese klaai: heerlijk.

En dan wil ik de schijnwerper nog even richten op Lilia Bragramyan, die in het stuk een dragende, maar kleinere rol had. Maar hoe zij de duif, die haar liefdesbrief van het dienstmeisje over zou brengen, over het podium laat vligen, is van absolute schoonheid. Om stil van te worden.

Zoals ik eerder zei: De Fee van Folgeren is een heerlijke familievoorstelling geworden. Degelijk opgebouwd en mooi gespeeld. Misschien aan de lange kant. Sommige liedjes waren volgens mij niet echt noodzakelijk voor de voortgang van het verhaal.

Maar dan de apotheose; de boodschap aan het einde. Juist vandaag de dag hebben we daar behoefte aan. Onthoud mensen, er is altijd hoop. En laten we daar dan ook een beetje in geloven. met elkaar!

Zoals ik zei: een familievoorstelling met een boodschap! Nog tot 30 december te bekijken. Om voor een keer dan met een quote van oud-Laweidirecteur Roel Oostra te eindigen: Niet twijfelen, maar gaan!"