Tjitske Hylkema verloor twee kinderen: "Door te schrijven, is het uit mijn hoofd"

Het is een van de twaalf verhalen in het boek 'Wij zijn nooit voorbij', waarin ouders beschrijven hoe ze hun kinderen hebben verloren en wat dat met hen doet.

Peter en Tjitske hebben twee kinderen, Doutzen en Jitze, als Tjitske weer zwanger wordt. Na twintig weken blijkt dat het hartje niet meer klopt en enkele dagen later komt Jente levenloos op de wereld.

Van Jitze, toen twee jaar oud, is dan al duidelijk dat er iets aan de hand is. Na veel onderzoeken blijkt dat hij een zeldzame stofwisselingsziekte heeft. Jitze is wereldwijd de eerste patiënt met deze ziekte en hij moet steeds meer inleveren op motorisch gebied. Een prognose is er niet, want er is nog geen ervaring met deze ziekte.

Tjitske beschrijft in het boek hoe het omgaan met Jitzes beperkingen hen als familie heeft geraakt. Ze beschrijft ook hoe Jitze onverwachts overlijdt. Hij is dan tien jaar oud.

Peter en Tjitske hebben nog twee kinderen: Doutzen en Yeldau. Om te vertellen dat hun broer niet meer leeft, is zwaar. "Misschien wel zwaarder dan het verlies van Jitze. Omdat ik weet dat wij hun iets vertellen dat hun leven zal bepalen en dat ze de rest van hun leven bij zal blijven."

Dat Jitze speciaal is, blijkt uit de grote belangstelling op de begrafenis. In het boek beschrijft Tjitske hoe zij het afscheid vormgaf. Ze heeft de kracht om ook zelf iets te zeggen.

"Op de begrafenis zei ik: ik wens iedereen een stukje Jitze toe. Hoe hij elke keer opnieuw een manier vond om met zijn beperkingen om te gaan, maakt mij trots. Als iets niet lukt, dan bekijkt hij het op een andere wijze. Hij heeft ons veel geleerd."

Maar het leven zonder haar zoon valt zwaar. "Jitze had een eigen plek in ons gezin. We moeten leren om zonder hem verder te gaan. Van gezin met een kind met een beperking zijn we nu een gezin met twee gezonde dochters. Ik zit nu 's avonds op de bank. Dat is raar, want ik was altijd met Jitze bezig."

Het opschrijven van beide verhalen is goed geweest voor Tjitske. Het is confronterend maar ook een uitlaatklep voor haar en het heeft haar geholpen bij het verwerken. Door alles op papier te zetten beleeft ze het opnieuw, maar daarna wordt het rustiger in haar hoofd.

"Dat je 's avonds op bed gaat met bepaalde gedachten die er de volgende ochtend nog steeds zijn, is niet goed. Door het schrijven, het opnieuw beleven van alles wat we hebben meegemaakt heb ik het uit mijn hoofd geschreven."

Het boek 'Wij zijn nooit voorbij' is een uitgifte van de stichting Nooit Voorbij, die mensen die een kind hebben verloren bijstaat.