Linda Hoekstra schrijft een boek over de moord op haar vader en moeder

Twee rechercheurs komen bij haar aan de deur. Ze vertellen dat haar vader en moeder, Jan en Vonny Hoekstra uit Menaam, vermoord zijn in Portugal.

Het is zo onwerkelijk dat het niet echt tot haar doordringt. Linda en haar man Sipke vliegen met andere familieleden naar Portugal en merken daar dat de politie eigenlijk nog niet veel weet.

Jan en Vonny zijn toevallig gevonden door een imker, die in de verte een geel stipje zag. Het was de jas van Vonny. Ze zijn met een geweer om het leven gebracht.

Veel meer kan de politie dan nog niet zeggen. Een week later worden de daders opgepakt. Het zijn een Franse muziekleraar van 34 jaar en zijn 24-jarige leerlinge. "Een meisje nog", zegt Linda die de daders een jaar later voor het eerst ziet in de rechtszaak.

Pas dan voelt ze voor het eerst boosheid, zegt ze. "Ik was zo boos toen ik ze zag. Maar ik kon met die boosheid nergens heen. Een paar weken later gingen we er opnieuw heen en toen had ik een 'wapen' bij me: de foto's van mijn ouders. Die heb ik hen in het gezicht geduwd toen ze het busje uit kwamen en de rechtbank in liepen."

Linda wil hiermee aangeven dat het om twee echte mensen gaat. "Geen namen in de krant of in een klinisch politierapport. Het zijn mensen met een leven, met dromen, met een toekomst. Een toekomst die ze wreed is afgenomen."

De daders worden tot 25 jaar cel veroordeeld, een vonnis dat later in hoger beroep nogmaals wordt bekrachtigd.

Na de uitspraak hopen Linda en haar man Sipke het leven weer op te pakken. Maar opnieuw wordt de grond onder hun voeten weggeslagen als ze te horen krijgen dat Sipke niet lang meer te leven heeft.

Hij heeft longkanker en het zit ook in zijn lever en botten. Na een zware tijd van ziekte overlijdt Sipke negen maanden na de diagnose.

Linda is dan 36 jaar en weduwe met twee kleine kinderen van 6 en 8 jaar. Met het verdriet van de kinderen heeft ze het moeilijk. Haar eigen rouwproces komt niet van de grond.

"Ik wilde verder. Ik wilde weer richting in mijn leven, dus ik zocht een baan, kreeg een relatie met Dirk. Ik dacht dat ik weer een normaal leven zou krijgen. Maar dat kon helemaal niet, want het was niet normaal. Dat had ik alleen toen niet door."

Voor de buitenwereld lijkt er weinig mis. De relatie van Dirk en Linda is sterk en liefdevol. Linda pakt een nieuwe uitdaging op en ontwikkelt zich tot mediator voor mensen die scheiden. De kinderen worden groot en gaan hun eigen weg.

Wat alleen een paar naasten weten, is dat Linda worstelt met depressies. Ze probeert er van alles aan te doen: haptonomie, psychologen, craniosacraal-therapie. Soms gaat het een tijdje goed. Maar steeds valt ze terug en is het gat dieper dan ooit. Totdat er een huisarts is die haar medicatie voorschrijft.

Ze heeft altijd veel geschreven en besluit daar iets mee te doen. Ze maakt een manuscript waarin ze haar 'reis' van 2001 tot nu in beschrijft. Op aandringen van mensen om zich heen wordt het manuscript een boek dat de titel Onuitwisbaar heeft gekregen.

Op de achterflap schrijft ze: 'Onuitwisbaar vertelt een onwaarschijnlijk verhaal over de pijnlijke rijkdom van verlies. Maar het is vooral een verhaal over liefde.'