Kollum: "Jolanda"

"Flak foar ut avendeten sú ik nòch even un ansichtkaart op de bus doën. Meestal doën ik dat in su'n groate pòstsak bij de service-baly fan de Groatgrutter an ut Sint Antoniusplein. Diskear koppelde ik myn dagelekse blokje om an ut dumpen fan de kaart in de oranje briëvebus an de Dr.Boumawech. Toen ik deur de Sophiastraat liep, hoarde ik gemompel in één fan de konteners fan de groatgrutter dy't an de sydkant fan ut bedriëf staan. In earste instaansy liep ik deur, foëlde mij as un foarbijganger in un hedaags ferhaal fan de Barmhartege Samaritaan.
© Omrop Fryslân
De Toan fan Henk van der Veer
Ut wú mij earlek seid ok nyt an dat der gelúd út un kontener komme kon. Tòch draaide ik mij om en kuierde naar de kontener, wêrfan't de laadklep open ston. Ik loofde myn ogen nyt, onder in de kontener sat un frou fan un jaar òf 40 in de stinkende ròtsoai om te klauwen. Se likte mayo fan har fingers. Un mênsontearend gesicht!
'Wat doëstou nou', stamelde ik as un softy. De frou in un strakke swarte spikerbroek en un neplearen jackje sach op nòch om. Se bleef in har self deurpraten en gunde mij gyn blik weard.
'Hallo, wêr bistou met bezech', froech ik har opnieuw. Met un 'dat sie je tòch klootsak! Waar bemoeie je met. Fuile tearinghomo', kwam oans gesprek moeisaam op gang. As un folmaakte pedagooch sei ik, dat ik gyn homo was en dat ik helemaal niks met har boasheid kon. Ik wú har helpe, mar sij wú liever dat ik oprotte. Su skoat ut nyt echt op.
Ik sach nou pas wêr't se met bezech was. Onder út de kontener fiste se su goëd en kwaad as ut ging onferkochte ferlepte bloemen in selefaan. Naast de kontener had se al aardech wat boeketsjes tròsanjers & su lêgen.
Ik liep deur naar de brievebus en deed de ansichtkaart met Fan herte Betterskip deur de gleuf. Toen ging ik naar hús. Ut rukte naar lekkere pompoenesoep. Ik fertelde dêr myn eigen Barmhartege Samaritaanferhaal. Ut sat mij nyt lekker. Foar de tweede kear binnen un kertier deed ik un blokje-om, diskear rechtstreeks naar de kontener met twee broadsjes kees en un fles met Rivella onder de arm.
'Kiek ik hew drinken en eten foar dy', probearde ik opnieuw om in gesprek te kommen. Diskear sagen twee holle en doadfermoeide ogen mij an. Ik hielp har út de goare kontener en deed de klep met un klap dicht. Tegare saten we nou teugen de muur fan ut gebou. Se dronk met fikse teugen fan de Rivella. Sei dat se durst had. Dat was te horen. Ut klokte der lekker in. Se boerde.
'Ribellaaaaaaaaaaa! Pappe sei froeger altyd Ribellaaaaaaaa teugen Rivella'.
'Wat doëst met dy bloemen?'
'Dy bloemen binne foar pappe en mamme dy breng ik mòrren op ut graf, weet je. Op ut graf!'
Ik sach hoe't se ut broadsje met kees lekker op at. We praten over froeger. Over op welke skoal se seten had. Over dat se pappe en mamme su miste. Over wêr't se ut laaste woant had. Op de Weaze in Liwwarden. Toen froech se myn naam en ik harres.
'Jolanda' sei se. Even later liep Jolanda richting ut stasjon en brulde dat se mij lief fon. Ik har ok!"