Kollum "Skûtsjesile foar Syriërs en Grinzers"

Tusken de bedriuwen troch ha ik dizze wike in pear kear nei it skûtsjesilen west. Meastal gean ik moai op in klapstuoltsje sitten. De kiker en in fleske wetter mei. Eartiids doe't minsken noch smookten koenen je krekt sjen wêr't de wyn weikaam, no moatte je om de flaggen tinke. It falt my alle jierren wer op hoefolle minsken der binne dy't neat, mar dan ek hielendal neat fan dy silerij witte. Sa as in Brabanner net begripe kin dat we hjir net massaal oan de 'worstebroodjes' sitte, is it like opmerklik dat je alle kearen wer de moaiste teoryen hearre oer hokker kant de skûtsje út farre sille en wa't op kop leit.
Ferdinand de Jong © Omrop Fryslân
De Toan fan Ferdinand de Jong
It is dan fierwei it bêste om moai stil op je stuoltsje sitten te bliuwen en mar neat te sizzen. Dan ha je werklik in prachtige middei, sels al is der gjin klap oan de silerij. De earste wedstriid yn Wâldsein hie ik it oan tiid om even hinne. Moai op tiid de Yndyk op en de organisaasje stjoerde ús kreas nei in stik lân om te parkearjen. It lân wie noch bonkehurd fan de drûchte. Dêr begûn it al mei de wille. Der stapten fjouwer minsken út in megagrutte Landrover. It moaiste is dan as de boer der krekt fantefoaren in ploech pinken yn weidzje litten hat, dan kinst der donder op sizze dat nei in pear stappen se mei harren sandalen midden-yn in weake bult stront stappe.
Hearlik binne dan de kommentaren dy't folgje. Wy Friezen komme der dan faaks net sa goed foarwei, mar dêr laitsje wy om, want wy rinne om de strontbulten hinne. Dizze kear wie de bestjoerder daliks op de tekst tsjin de ferkearsregeler. Hy feegde as hoe't it kaam as der in wolkbreuk komme soe en it lân der ûnder strûpte. 'Dan hebben wij wel een trekker ree te staan, hoor,' sei de man mei hesje. Ik wist doe al dat it in moaie middei wurde soe.
De wedstriid wie krekt los, ik siet op myn stuoltsje neist in stel dat Frysk prate en dúdlik alle jierren wol in kear nei it silen komt. Se wisten wêr't de tonnen leinen, en sels de startline. Doe't der in skot fan de kotter kaam mienden se net dat der immen omlein wie, mar seinen dat it noch tsien minuten duorje soe foardat de skûten los soenen. Ik bleau rêstich sitten, meastal komme der flak foar it startskot noch lju dy't flak foar je stean gean, leafst mei in grutte hûn dy't sa leuk yn de reiden boartsje kin en him dan dweiltrochwiet flak foar jo yn je gesicht útskoddet, wylst it baaske mear each foar it bist hat as foar syn eigen frou, lit stean foar de silerij. It binne dingen dêr't je yn de rin fan de jierren oan wenne, sille we mar sizze.
Der kaam in ûnfatsoenlike dikke bui oer de Hegemermar. Binnen in pear minuten wie elts dweiltrochwiet, sels minsken mei in reinpak. Dan ha de measten opportunisten it al gau besjoen en rinne wat beskiten wer nei de auto. Neist ús kamen trije minsken te stean. In frou en in jong stel. De frou frege oft der ien wie dy't harren útlizze koe hoe't it no mei dy schuitjes om en ta gie, want sy kaam út Grins en har selskip wienen twa Syriërs. De man neist my sei dat ik dêr grif wol wat oer fertelle woe en krûpte fluch achter syn kiker om de mar oer te sjen.
Dus stie ik oan de kant fan it wetter yn it Ingelsk út te lizzen oer wat we seagen, wylst it wetter my út de broek rûn, sa hurd reinde it. Oan in frou út Grinslân en in stel dat út Aleppo kaam. In wyt shirt en in koarte broek oan, in ferwaaide paraplu yn de hân. Och sa fatsoenlik en tige tankber foar de ferdúdliking fan dat, sels foar Grinzers, ûnbegryplike skûtsjesilen. De jongeman hat my wol trije kear betanke. Doe't ik wer nei de auto rûn, wie it lân noch krekt sa drûch as foar de wedstriid. De Landrover al wer fuort. Wat in prachtige middei dêr yn Wâldsein.