Kollum: "Boekewrâld-Wrâldboek"
Willem Schoorstra (1959) is skriuwer en komt fan Ternaard. Yn it ferline publisearre hy in oantal (Frysktalige) romans wêrûnder 'De Ofrekken', 'Swarte Ingels' en 'Redbad'. Syn lêste wurk is in boek oer Grutte Pier. Willem skriuwt maatskippijkritysk, mei faak in humoristyske ûndertoan en is te folgjen op Facebook.
"Ut ’e liken. Dat wie ik ôfrûne snein nei de thúsreis út Frankfurt. Jim tsjinner wie dêr oars net om de toerist út te hingjen, mar om acte de présence te jaan op de Buchmesse, de grutste boekebeurs fan de wrâld. De Fryske literatuer wie dêr fertsjinwurdige mei in eigen stand, dêr’t tsien útkarde boeken oer it fuotljocht brocht waarden. En omdat dêr ek ien fan jim kollumnist op tiisdeis by siet, wie ik yn ’e mande mei kollega’s Anne Feddema en Tsead Bruinja útnoege wurden om op te treden.
De Buchmesse is grut, bêste minsken, ûnhuerige grut. Sa’n bytsje alle útjouwers fan de wrâld befolkje dêr de hallen dy’t einleas lykje. Lange rigelen ferskillende stands krûpe jin yn in oanhâldende kadâns yn it each. Neam in lân, en it wie der. Krekt as steden lykas Barcelona en Moskou. Wat sis ik: sels it Vaticaan stie dêr mei syn eigen útjouwerij. In lyts leger oan nonnen besocht op devoate mar besliste wize de útjeften oan de man te bringen. Tegearre mei útjouwers út de Arabyske weareld hiene se de grutste stands fan de hiele Buchmesse. Se ha blykber genôch te ferstriken…
In boekewrâld, dat is it. Mar de reis en it ferbliuw yn Frankfurt wie ek in wrâldboek. Dat begûn al yn de trein. In ryk ferskaat oan nasjonaliteiten joech him dêryn del. Yndiërs, Pakistany, Somaliërs, Dútsers, Ingelsken, Spanjaarden en noch folle mear. Al dy talen klonken troch de kûpee as in bewiis fan kulturele diversiteit. As in Boek fan de Wrâld mei allegear ferskillende ferhalen. Boeken binne wrâlden fan taal, fan wurden en fan libbens. En sa is de wrâld in boek fan taal, fan wurden en fan libbens. Al dy ferhalen kinne yn in trein byinoar komme. Of bygelyks yn in taksy.
By ús lêste taksyrit fan it hotel nei it stasjon hiene wy in Syriër as sjauffeur. Hy hie in skoftke nei ús sitten te harkjen, doe’t er op in stuit frege wêr’t wy wei kamen. Ut Fryslân, die Niederlände, seine wy. Guon oaren sizze ek wol Hollân. Ah, Gollân, sei er. Neffens him brûkten wy de ‘g’ of ‘ge’ likefolle as syn folk. It wie in fleurich en optimistysk man, ús sjauffeur. Hy fertelde dat er tritich jier lyn út Syrié wei flechte wie, en dat er yn Dútslân syn twadde thús fûn hie. Hy sei dat er de earste fiif jier yn in appartemint wenne wêrby’t er de oare bewenners fan it blok alle dagen groete, mar noait in wurd weromkrige. ‘En dat waard noch slimmer doe’t myn frou en bern oerkamen,’ sei er. ‘Se wiene bang foar ús, en boas.’ Oant in âldere frou op in dei foar de doar stie en harren útnoege foar in buertfeest. ‘Wy moatte yn ’e kunde komme,’ hie se sein, ‘dit kin sa net.’
Dat nei lange, lange jierren hiene se inoar kennen leard, wie de akseptaasje kaam en hiene se as in mienskip libje kinnen. Syn ferhaal lit sjen dat wy inoars taal fan it hert leare moatte, inoars ferhaal. By einbeslút hâlde wy ommers allegear ta yn it grutte Boek fan de Wrâld."
De Buchmesse is grut, bêste minsken, ûnhuerige grut. Sa’n bytsje alle útjouwers fan de wrâld befolkje dêr de hallen dy’t einleas lykje. Lange rigelen ferskillende stands krûpe jin yn in oanhâldende kadâns yn it each. Neam in lân, en it wie der. Krekt as steden lykas Barcelona en Moskou. Wat sis ik: sels it Vaticaan stie dêr mei syn eigen útjouwerij. In lyts leger oan nonnen besocht op devoate mar besliste wize de útjeften oan de man te bringen. Tegearre mei útjouwers út de Arabyske weareld hiene se de grutste stands fan de hiele Buchmesse. Se ha blykber genôch te ferstriken…
In boekewrâld, dat is it. Mar de reis en it ferbliuw yn Frankfurt wie ek in wrâldboek. Dat begûn al yn de trein. In ryk ferskaat oan nasjonaliteiten joech him dêryn del. Yndiërs, Pakistany, Somaliërs, Dútsers, Ingelsken, Spanjaarden en noch folle mear. Al dy talen klonken troch de kûpee as in bewiis fan kulturele diversiteit. As in Boek fan de Wrâld mei allegear ferskillende ferhalen. Boeken binne wrâlden fan taal, fan wurden en fan libbens. En sa is de wrâld in boek fan taal, fan wurden en fan libbens. Al dy ferhalen kinne yn in trein byinoar komme. Of bygelyks yn in taksy.
By ús lêste taksyrit fan it hotel nei it stasjon hiene wy in Syriër as sjauffeur. Hy hie in skoftke nei ús sitten te harkjen, doe’t er op in stuit frege wêr’t wy wei kamen. Ut Fryslân, die Niederlände, seine wy. Guon oaren sizze ek wol Hollân. Ah, Gollân, sei er. Neffens him brûkten wy de ‘g’ of ‘ge’ likefolle as syn folk. It wie in fleurich en optimistysk man, ús sjauffeur. Hy fertelde dat er tritich jier lyn út Syrié wei flechte wie, en dat er yn Dútslân syn twadde thús fûn hie. Hy sei dat er de earste fiif jier yn in appartemint wenne wêrby’t er de oare bewenners fan it blok alle dagen groete, mar noait in wurd weromkrige. ‘En dat waard noch slimmer doe’t myn frou en bern oerkamen,’ sei er. ‘Se wiene bang foar ús, en boas.’ Oant in âldere frou op in dei foar de doar stie en harren útnoege foar in buertfeest. ‘Wy moatte yn ’e kunde komme,’ hie se sein, ‘dit kin sa net.’
Dat nei lange, lange jierren hiene se inoar kennen leard, wie de akseptaasje kaam en hiene se as in mienskip libje kinnen. Syn ferhaal lit sjen dat wy inoars taal fan it hert leare moatte, inoars ferhaal. By einbeslút hâlde wy ommers allegear ta yn it grutte Boek fan de Wrâld."
