Kollum: "Tsjoch!"
Nynke Sietsma is freelance sjoernaliste foar ferskate kranten en tydskriften. Nynke is hikke en tein yn De Rottefalle, mar wennet no yn Den Haach. Har kollums geane oer it daagliks libben of wat har ek mar ferwûnderet. Se is te folgjen op Twitter.
"Facebook hat sa'n foefke wêrby je moarns je pagina iepenje en der in herinnering út je eigen Facebook-argyf omheech dwarrelet.
No ha ik fan it boeddhisme leart dat it libben fergonklik is en neat beklijft. Ik wit net hoe't ik beklijft yn it Frysk sizze moat.
Sûnt ik my troch myn religystúdzje wat yn dat boeddhisme ferdjippe ha, ha ik altyd wat in dûbeld gefoel by oantinkens en foto's opdjipje en alles mar fêstlizze. En dan bedoel ik in bytsje dat dweperige gefoel fan 'wat hiene we it dóe moai net'. As ha we net genôch oan it no, mar moatte we ús út gebrek oan prikels fêsthâlde oan herinneringen.
No ja. Goed. De 'herinnering' popte op fan Facebook en it wie in scene fan foarich jier. Ik hie op Facebook skreaun dat ik yn de boekhannel stie mei de poppe yn de draachsek op de bûk. De boekeferkeapster wiisde earst nei de poppe, dêrnei nei myn boekesteapel en dêrnei nei my. Ik leau dat it in stik of fjouwer boeken wiene en in tydskrift. "Dus je denkt dat je dit allemaal gaat lezen?", sei se gemien, ûndertusken laitsjend. Se glimke noch in kear nei de poppe. Se sei er noch krekt net 'sweet dreams' efteroan. Se doelde derop dat ik amper lêze soe mei sa'n lytse poppe der by.
Ik rûn beteutere de winkel wer út. Ik soe lêze, blinders! Mar dat ferhipte frommes krige gelyk want ik ha yn de simmerfakânsje foarich jier miskien hûndert bledsiden lêzen. De steapel is noch hieltyd net útlêzen. Al wie it miskien ek wol wat ambisjeus, mei dat banken-boek fan Joris Luyendijk en de 'kleine Pikkety'.
Lêze is dé definysje fan fakânsje foar my. Neist it swiete neatdwaan. Want dan ha je ein-de-lik wer ris tiid om in goed boek te lêzen. Ik wurd sa fertrietlik fan de grutte steapel boeken dy't net útlêzen binne of noch slimmer: hielendal net oanrekke. Dat is in soarte fan hillichskeining. Yn Japan ha se der sels in apart wurd foar: tsundoku.
Dizze simmer sil ik it opnij probearje. Ik sit krekt as foarich jier yn in hearlike tún, earne yn Fryslân. Te probearjen om fuort te sinken. Telefoan fier fuort, de kompjûter opfoud yn de kast. En de eagen op de bledsiden hâlde.
Jo sille it in tiidsje sûnder my dwaan moatte. En net allinnich dizze simmer. Mar folle langer. De hjerst ek noch. En net omdat ik al dy moannen boeken lêze sil. Dat liket my trouwens wol hearlik. In boekesabbatical. En pear moanne lang allinnich mar boeken lêze dêr't je noait oan ta komme yn dy drokke wiken dy't mar omfleane omdat je wurk en gesin en famylje en freonen kombinearje.
Nee, ik ha in noch bettere reden. Us lytse famke krijt - as alles goed giet - in broerke. Oan it begjin fan de hjerst. As de blêden falle. It moaiste seizoen, neffens myn feint. It seizoen wêryn't ik normaal sjoen weemoedich, en hiel ûnboeddhistisch foarútsjoch nei de maitiid, myn favorite seizoen. Mar dit kear net. Dit kear sil ik de hjerst folslein yn it no wêze. Omdat it nij libben bringt.
Ik hoopje yn de winter wer werom te wêzen mei myn kollum op freedtemoarn, sa as jim al oardel jier went binne.
Foar no, tsjoch! Op in skitterjende neisimmer en hjerst."
