Kollum: "Ferrari"
Nynke Sietsma is freelance sjoernaliste foar ferskate kranten en tiidskriften. Nynke is hikke en tein yn De Rottefalle, mar wennet no yn Den Haach. Har kollums geane oer it deistich libben of wat har ek mar ferwûndert. Se is te folgjen op Twitter.
"Ik sit no midden yn in aansichtkaart. It liket wol Troetelbearkelân dat hjir foar my noas leit. In lânskip fan kronkeljende weikes en pronte heuvels. “Ik lykje wol boarsten”, seit myn freon doe’t we der troch hinne sûzen. Boppe op de heuvel leit meastentiids in oranje midsiuwsk doarpke dêr’t in fjouwerkante toer boppe útstekt. It grien dat ik sjoch binne sipressen, olivebeammen en wynranken.
It lânskip fan Ierlân wurdt wol ris Fifty Shades of Green neamt, mar dêr docht dit hjir net foar ûnder. Kinne jo riede wêr’t ik bin? Ik jou noch in pear stekwurden: peccorino, vernacchia, salamy, dolce en sa as in pear Amerikanen juster yn in toeristyske stêd rôpen: panchêdda en kepputschin-ô.
Ik haw fakânsje en bin yn Toscane.
We ha hjir in auto en in swiet húske hierd en strutsen foarich wykein del yn in lyts gehucht. Hearlik trouwens, in hierauto. Je krije it nijste fan it nijste en ik waan my de kening te ryk mei de grutte wein. Folgjende kear nim ik in Ferrari, wat kin my it skele.
Doe’t wy middeis oankamen yn ús nije doarp wie it rêsttiid. Gjin harsens op de dyk en alles ticht. We gongen it hoekje om en ferrek, dêr sieten alle pakes fan it doarp foar de pleatslike bar. Wat te sjen. Se dronken neat, se ieten neat, se lêzen neat. Se azemen.
We gongen tusken se yn sitten en rûnen efkes nei binnen om wat drinken te keapjen. Alhiel ôfladen mei mannen, jong en âld, oan it kaarten. By de pooltafel ek noch in hantsjefol keardels. Boppe harren hollen bleate froulju op posters.
Je freegje je ôf wêr’t al dizze uomini yn fredesnamme weikamen. We sitte hjir no mear as in wike en it is hjir sa rêstich yn it doarpke dat it as troch God ferlitten oanfielt. No ja, sa fielt it foar my dan. Ik moat altyd efkes wenne oan de stilte.
Je freegje je ôf wêr’t al dizze uomini yn fredesnamme weikamen. We sitte hjir no mear as in wike en it is hjir sa rêstich yn it doarpke dat it as troch God ferlitten oanfielt. No ja, sa fielt it foar my dan. Ik moat altyd efkes wenne oan de stilte.
It is hjir sa rêstich, je soene der hast fan yn panyk reitsje. Je moatte allinnich altyd wach wêze foar de inkelde auto dy’t om de hoeke fljocht. Italianen ha de nuvere gewoante om yn de beboude kom as dwazen te racen. Ek âlde froulju yn lytse Fiat Pandakes. Ik seach der niiskrekt noch yn troch de bocht fleanen. De stokâlde mem neist de frou fleach skean mei troch de bocht. Mar nachts is it hjir deastil.
Sels yn Fryslân ha ik it noch net sa stil heard. Miskien ris in kear op ien of oare mar. Doe’t ik mei myn earste feintsje foar anker lei mei syn sylboatsje. Mar dan hearden je eins altyd noch it klapperjen fan in seil of it klotsen fan it wetter. Hjir hear ik nachts neat. Ik wie eins ferjitten hoe dat is. Ik wenne noch by ús heit en mem en hie in kear freonen op besite út de Bollestreek. Se kamen by ús útfanhûs. Se rôpen ferbjustere: it is hjir sá stil, we kinne der net fan sliepe. Der binne hjir sels gjin fleantugen!”
It jout my te tinken, dizze rêst. It rommet hersenspinsels op. Ik leau dat it goed is foar in minske om sa no en dan stilte op te nimmen.
It konfrontearret my wol mei hoefolle prikkels ik deistich yn de Rânstêd ferwurkje moat. Stilte is sûn. Neffens mei wurket it sels tsjin rimpels. Om hjir no direkt hinne te emigrearjen, as in ôflevering fan Ik Vertrek is te folle fan it goede. Mar ik sil fan ’t simmer yn Fryslân werris op syk nei stille plakjes. Ik soe sizze, koesterje it dêr yn Fryslân.
Arrivederci!"
