Kollum: ''Arie Yllegalie''

Nynke Sietsma is freelance sjoernaliste foar ferskate kranten en tiidskriften. Nynke is hikke en tein yn De Rottefalle, mar wennet no yn Den Haach. Har kollums geane oer it daagliks libben of wat har ek mar ferwûndert. Se is te folgjen op Twitter.
''Lêsten seach ik him fytsen. Dat ha je soms mei minsken dy't je kwyt binne. It wie in lytse, tinne, rossige jonge mei krultsjes op in simpele hearefyts sûnder fratsen. Je ha dat ek wol ris mei minsken dy't ferstoarn binne. Dat je dy persoan dan fytsen sjogge.
It wie 2004. Ik wenne noch yn in prachtich moai studintekeammerke yn Zwolle mei ornaminten yn it plafond en grutte iepenslaande doarren. Yn dizze stêd ferfeelde ik my eins nei in jier al. Ik woe gruts en meislepend. Ik hie besletten om nei Amsterdam te ferhúzjen. Ik wie klear mei myn stúdzje sjoernalistyk en der wie gjin wurk. Dus soe ik fierder studearje. De wrâld lake my ta.
Religystúdzjes moast it wurde oan de Vrije Universiteit, dus socht ik in keamer. It fûn wat yn in foaroarlochs benedenwenninkje yn Amsterdam-West, no in hipsterbuert dêr't de útlibbe krappe appartemintsjes foar tonnen te folle fuortgean. Gentrification neame se dat. Dat is sis mar, as knettergekke minsken huzen keapje foar knettergekke prizen yn buerten dêr't earder de jiskepûden nei ûnderen smiten waarden.
Ik soe it wenninkje diele mei Aron, in springerich typ, lyts en tin, mei krultsjes en sinnespruten. We hienen in klik en ik fertroude him. Dus dêr stie ik dan. Yn myn kâlde nije keammerke fan krap acht fjouwerkante meter. Allinnich myn bêd paste deryn, mar dan sûnder it ledikant. De ruten wienen fan inkeld glês. As we binnendoar de wettersieder oan hienen, koene je dat bûten hearre. As de waskmasine draaide, koenen we de keuken net brûke want de ôffierslang moast dan yn de waskbak lizze en dizze operaasje naam de hiele romte yn beslach.
En as ik myn fyts mei 300 fytskettings op slot sette, en it wie al wat tsjuster, begûn myn hert te bûnzjen, want dan koe ik net sjen wat er efter my barde. Sa'n lekker buertsje wie it net. Ik hie my gruts en meislepend dochs wat oars foarsteld. En dan wenne ik ek noch tegearre mei in yllegale Joegoslaaf. Wol lekker feilich. Dat wol.
Myn húsgenoat Aron wie yn de buert fan Sarajevo berne. Omdat hy in Joads wie, koe hy yn Israel terjochte wannear't hy mar woe. Doe't de oarloch yn Joegoslavië al in skoftke oan de gong wie, flechte hy nei Tel Aviv. Mar hy fielde him net thús yn it beloofde lân. Hy fûn de Israeliërs mar in nuver folk, paranoïde en ûnbetrouber. Doe't premier Yathzik Rabin flak neist him deasketten waard troch in ortodokse studint, hie er syn nocht. Hy kaam yllegaal yn Nederlân terjochte. Hjir wurke er swart as timmerman. Beunhaas kin ik better sizze, want hy wie net echt goed. Arie Bombarie, mei syn hert fan goud. We hienen in protte wille mei elkoar. Arie Illegalie neamde ik him ek wol ris. Koe er ek wol om laitsje. "Net te lûd!", sei er dan.
"Ik gean fuort. De plysje komt", sei er op in dei. Hy pakte syn guod en de oare moarn sei er my gedach. Ik snapte der neat fan. Jûns kaam yndied plysje oan de doar. 'Politie!' waard er roppen. Se woenen witte wa't er allegearre yn it suterige húske wennen. Ik woe se net binnen litte. "Ik woon hier alleen", liigde ik. De leave Arie Bombarie wie ferklikt. Der hie ien west dy't it net fertarre koe dat hy hjir yllegaal in libben opboude. Ik fûn it noch al wat. In Joad dy't ferklikt waard. En dat er wer op de flecht moast.
It is no tolve jier letter. Ik ha de leave Arie nea wer sjoen. Ik wit net wêr't hy is. Soe er werom wêze yn Joegoslavië? Soe er wêr yn it lân fan it nuvere folk wenje? Soms tink dat ik him fytsen sjoch. Dat ha je wol ris, mei minsken dy't je kwyt binne.''