De toan fan Anne-Meta Kobes: "Voornemen"

Toen ik op het eiland ging wonen, kocht ik een elektrische fiets. Dat bleek een uitkomst in het winderige landschap. Ik werd een kilometervreter en voelde mij ontzettend sportief.

Tot ik, op de valreep van vorig jaar, een tocht maakte met een ander die zich voortbewoog op een stadsfiets. Diegene was sterk en jong en vaardig en trapte zich dus soepel een weg naar het Oerd. Ik ernaast, op de e-bike, reed al even ontspannen over de paden. We raakten nergens buiten adem en praatten rustig bij.

Tot de terugweg, die richting Hollum vaak een portie tegenwind bevat. De wind blies door de kieren van mijn sjaal en muts. Ik kreeg het koud en dook dieper weg in de kraag van mijn jas.

Mijn reisgenoot daarentegen trok steeds meer uit. De sjaal ging af, de handschoenen verdwenen in een zak van zijn jas. Na vijf kilometer kreeg ik het door. Of de reisgenoot misschien even wilde aanhaken? Van dat aanbod werd dankbaar gebruik gemaakt. Met mijn motor op turbo vlogen we naar huis.

Maar mijn fiets was wel ineens van zijn voetstuk gevallen. Of eigenlijk: mijn fietsgedrag. Ik had steeds geroepen dat ik dan wel niet sportte bij een club, maar wel iedere dag bezig was met mijn conditie. Ik fietste toch een paar keer per week het eiland over voor afspraken? Maar de gezamenlijke tocht had mij geleerd dat stevig sporten een andere inspanning vraagt. Het moest dus anders. Er kwam een voornemen.

En toen organiseerde de sportclub van Hollum een volleybaltoernooi. Je kon je per straat inschrijven. Dat deden maar liefst 27 teams, van elk minimaal 6 deelnemers. Kennelijk waren er meer dorpsgenoten met sportieve intenties.

De sporthal bruiste, onze straat speelde zelfs één avond ongeslagen al haar wedstrijden en na de finale kon iedereen ontspannen bij opzwepende accordeonmuziek. De volgende morgen klom ik de preekstoel op, in gematigd tempo. Want de spierpijn was aanwezig. Maar enkel als teken van overwinning, dat het voornemen nu al was gehaald."