De toan fan Anne-Meta Kobes: "Zacht"

Anne-Meta Kobes © Jantina Scheltema
"Het zijn zachte dagen. Met de jaarwisseling maakten we een wandeling. De handschoenen bleven thuis en halverwege ritsten we onze jassen los. Toen het middernacht was, bleven we lang buiten staan.
Er was heel veel vuurwerk, alsof de afgelopen jaren ingehaald moesten worden. Of misschien was dit een normale portie, ik wist het niet meer na twee coronajaren. Maar zo zacht als nu voelde ik het niet eerder.
De toan fan Anne-Meta Kobes
Het nieuwe jaar bracht zachte gesprekken rond een keukentafel. Op de drempel van het vervlogen jaar was de oudste man van het eiland overleden. De klok in de kerktoren had een uur geluid: toen wist iedereen dat hij gegaan was.
Woensdag droegen we hem naar zijn graf. In stilte, zoals dat hier gaat. Maar de wind huilde in onze oren. Ik heb geleerd dat ik deze kracht nog lang geen storm mag noemen - de eilanders zijn wel wat gewend - maar stormachtig was het zeker, daar op het kerkhof.
Terwijl we een ronde over de buitenste paden maakten, wapperden onze jassen. In de dienst hadden we gezongen over 'Ik voel de winden Gods vandaag'. En over 'dan het zeil hijsen en gaan, de haven uit'. Dan heb je wel wind-mee nodig, dacht ik. Of halve wind.
Tijdens de rondgang kregen we alle varianten te verduren. Mooi eigenlijk, realiseerde ik me, dat dit lopen is zoals het leven zelf. Dat lange leven dat we zojuist met woorden en muziek gekoesterd hadden. En het leven dat we zelf beleefden. Waarin er dan weer vlagen zijn waartegen je je schrap moet zetten, en dan weer: wind als steun in de rug.
's Avonds vergaderde ik wat met de twee kerkenraden van het eiland. We vonden elkaar weer in verwondering over samenwerking en bewondering voor ieders eigenheid. Die koesteren we. We lachten en deelden. En het voelde alsof zachtheid de toon had gezet voor dit nieuwe jaar..."