De toan fan Anne-Meta Kobes: "Voetbal"

De gesprekken waren in de hal al begonnen. Over de verjaardag van de één en een behandeling in het ziekenhuis van een ander. Lieve woorden van invoelend meeleven borrelden rond de tafel.

Die zusters lopen al heel wat jaren mee op het eiland. De meesten van hen hebben een leeftijd bereikt waarvan je kunt zeggen dat die respectabel is. Alhoewel alle leeftijden dat wellicht zijn. Maar met het klimmen van de jaren was hun zicht op het nu niet vertroebeld. Want toen we eindelijk allemaal zaten, de warme bekers in de hand, zei er één: Nou, het was niet zo veel he gisteren. Ze kunnen natuurlijk véél beter. Maar goed: we mogen niet klagen, ze hebben tenslotte gewonnen.

Voetbal. Het onderwerp kwam uitgebreid ten tafel, daar in de zusterkring. En toen bleek dat bijna alle zusters voor de televisie hadden gezet. En dat ze de wedstrijd nauwkeurig hadden gevolgd.

Tsja, het WK in Qatar. Zelf houd ik niet zozeer van het spel, als wel van de gezelligheid van het samen kijken. De spanning delen, de verwachting. Wat dat betreft komt het uitstekend uit dat het WK valt tijdens Advent. Vier weken oefenen we ons in hopen en geloven. En die oefening komt bij voetbal regelmatig van pas. Maar met Advent hopen we vooral op vrede op aarde. En daar wringt de schoen. Ga ik kijken, dacht ik? Mag ik genieten van de show die wordt neergezet, de stadions, het werk van de arbeidsmigranten die ook nu nog hun taken uitvoeren in treurige omstandigheden?

Toen het eerste kopje koffie op was, sprak ik met de zusters over symboliek. Beelden die iets uitdrukken. Een ster in de lucht, een engeltje in een boom, een regenboog op een band om de bovenarm. Met hun vaardige handen sneden ze symbolen uit was en plakten deze op kaarsen. Elektrische, om thuis veilig in de vensterbank te zetten. Als licht van hoop, nu met Advent. En als lichtje dat warmte geeft op plekken waar, zelfs in het zinderende Qatar, soms een koude windvlaag kan jagen."