De toan fan Anne-Meta Kobes: "Vleugel"
"Na twee weken columns over rust en stilte, is het tijd voor oorverdovende muziek. Want ook die ontbreekt op het eiland niet.
Zo was er Queen. Nou ja.. de band die een eerbetoon aan haar bracht. De muzikanten luidden de nacht in met tonen waar mens noch dier bij kon slapen. Maar dat gaf niet, want we hadden veel te vieren. Het leven en vriendschap en dat we in vrijheid muziek kunnen maken. En dat er rogge is. Genoeg reden dus om eens flink door te halen.
De hele middag hadden we de vrachtwagen al zien staan, met het logo van de band groot op de zijkant. In de lengte van de wagen zagen we een voorbode van de omvang van het spektakel.
Als er zóveel verscheept was, dan móest het wel wat worden. We warmden op bij muzikanten die de taal van hun geboortegrond ook voor onze oren verstaanbaar maakten. Het was geen Fries, maar dat gaf bijna niet nu het dialect met zoveel passie gezongen werd.
Daarna volgde een feestgezelschap waar ik zelfs na drie kwartier weinig chocola van kon maken. We zochten een biertafel op, en warme dranken. Ondertussen barsten ondergaande zon en wolken uit in een lichtshow die de performers van dat moment moeiteloos overtrof.
Starend naar de hemel wachten we de nacht af. Het moment dat de band van die vrachtwagen optreden zou. Inmiddels hadden we zelfs een witte vleugel uit de buik van de wagen zien komen
Het concert begon en was: verrukkelijk. Een uur lang zongen we, zonder pauze, alle woorden van de zanger mee. Speelden we luchtgitaar en klapten we onze handen stuk in het ritme van de drummer. Maar die piano: die werd niet gebruikt. Zij diende als decorstuk.
De zanger sprong er op en zong vanaf daar zijn versregels, de gitarist gebruikte het als platform voor zijn solo's. Het optreden gaf weinig aanleiding tot teleurstelling, maar dit vond ik toch jammer: ik had me op nachtelijk vleugelspel verheugd.
Maar toen vertrok de band van het podium. En alleen de zanger keerde terug. Hij klikte zijn microfoon in het statief dat een uur lang roerloos naast de vleugel had gestaan. En hij speelde. Love of my life. En toen bleken er ook in dat decorstuk magische klanken te zitten. Zelfs de gitaarsolo's stegen moeiteloos op uit de pianosnaren."