De toan fan Anne-Meta Kobes: "Binnenruimte"

Anne-Meta Kobes © Jantina Scheltema
"Als student nam ik eens deel aan een workshop. Je mocht een masker beschilderen. Aan de buitenkant versierde je het masker met kleuren en symbolen die uitdrukken hoe anderen jou zien. Aan de binnenkant mocht je weergeven hoe jouw innerlijk eruitziet.
Sommige deelnemers werkten in één moeite door aan buiten- en binnenkant. Dezelfde patronen, dezelfde kleuren. 'What you see, is what you get': een mens als een open boek.
Anderen maakten onderscheid: van buiten werden de maskers bijvoorbeeld vrolijk gekleurd en sprankelend, van binnen bevatten ze schaduw en gedachtenkronkels. Bij mij zat het er ergens tussenin.
Het was een boeiend proces om na te denken over die binnen- en buitenkant van mezelf. En of ik misschien meer van die binnenkant zou willen laten zien? Of juist minder?
De Toan fan Anne-Meta Kobes
Deze week dacht ik weer aan die workshop toen ik aan de wal was om geschoold te worden. Een cursus in het kader van de Permanente Educatie die bij het predikantschap hoort.
Ik had gekozen voor een cursus Psychiatrie en Pastoraat. Over hoe je in het werk mensen met een persoonlijkheidsstoornis kunt benaderen en ondersteunen. Dat leek me nuttig, ik wilde er graag meer over leren. En ik werd niet teleurgesteld.
Twee dagen trok ik met een groep collega's langs diverse stoornissen en casussen uit de praktijk. Een vaardige docent nam ons bij de hand. Een dominee vraagt vaak naar de binnenkant van ons 'zijn'. Naar de emoties, naar hoe je iets ervaren hebt en hoe je dat waardeert.
We realiseerden ons dat dat best confronterend kan zijn, voor wie weinig grip voelt op zijn emoties, of voor wie onzeker is over óf die binnenkant van hem of haar er wel mag zijn. We leerden over angsten en over de kracht die soms ook schuilt in het leven met een persoonlijkheidsstoornis. We herkenden trekken bij anderen en soms ook bij onszelf.
Wat me opviel, was hoe bereid de collega's waren om steeds weer te zoeken naar de behoeftes van de ander. Naar een goede manier van ondersteunen, zelfs als je daarvoor als dominee soms klappen op moet vangen. Niet fysiek dan. Ik herkende dat.
We leerden gelukkig ook onze eigen grenzen te bewaken. Onze binnenkant, die regelmatig geraakt wordt door wie we ontmoeten.
Ik vind ze leerzaam, dat soort dagen, waarin mijn denken aangevuld en opgefrist wordt. Het is de reis vanaf het eiland meer dan waard. Toen ik terugvoer liet de zomerwarmte de lucht boven Ameland trillen. De duinen, de dorpen, de waddendijk ze waren slechts op enkele plaatsen scherp zichtbaar, verder zag ik alleen contouren. De binnenkant, deels verhuld. Maar ik mocht haar bereiken."