De toan fan Jan de Groot: "Wolf"

"Wat is 't mooi om 't Bildtse woord 'hônd' út te spreken. Hônd. Ik hew 't 's in 'e tekst fan ôns kaberetgroep skreven en liet elkeneen 't woord 'hônd' sêge. Inderdaad, wer't ik al niet blij fan worre kin.
Maar eerlik is eerlik: at je 't Frise woord hûn sêge, dan klinkt dat seker ok niet ferkeerd. En at je dut 'n paar keer snel achternander sêge, dan is't krekt al hore je 'n hônd blaffen. Hoor maar: hûn hûn hûn. Fine jim dut ok of draai ik nou te feul deur?
Ik dink nou, eerlik said, dat jim jim nou al 'n hutsy ôffrage wer't deuze kollum hine gaat. Nou, der komt-y: wij gaan op soek naar 'n feer femilylid fan 'e hônd: de wolf.
Die is weer in 't lând, na heel lang útsturven weest te hewwen. En d'r binne foor- en teugenstanners fan de weromkeer en ik naig meer om de teugenstanders fan de wolf te steunen. Wij hewwe 't ommers ok jarenlang sonder de wolf rêde kinnen? Dat dut hadden wij foor altiten ok wel oprêden. Nou soa!
Maar 't slimste is dat se 't fee doadbite. D'r binne al 'n prot dingen bedocht om dut te foorkommen en ok 'n stikminnig derfan binne útfoerd, maar 't likent d'r nag niet op dat dut rissultaat opleverd het. De wolf grypt letterlik en figuurlik om him hine en de mîns staat hierin nag hyltyd machteloas.
Skiet se dan doad, souwen je sêge. Maar soa simpel is dat niet, want dat mâg niet, omdat de wolf namelik 'n beskermde diersoort is en dan mâg soks fansels niet. Ik bin benijd at dat nag hyltyd soa is at d'r aansen heel feul wolven binne
Maar nou binne d'r dus nag niet soafeul. Fander dat 't alle keren nag nijs is at 'n wolf doadreden is. Want dan komt d'r 'n apart stikky in 'e krant of op internet. Maar ik weet hest wel seker dat dut skielk gyn nijs meer weze sil
Is soa'n automobilist dan al as niet 'n held? Ik loof dat 'n prot mînsen d'r wakker wiis met binne at d'r weer 'n wolf doad reden is. En se sille wel sêge: "De enigste goeie wolf is 'n dooie wolf."
Op 't Bildt hoeve wij in elk gefal niet benaud te wezen dat d'r wolven komme sille. Ons landskap is ommers feulsten te kaal. Die beesten motte bos om hur hine hewwe. Dat is d'r bij ôns niet. 't Is omdat d'r krapte op 'e weuningmet is, maar âns sou'k sêge wille: kom op 't wolffrije Bildt te weunen. En hore jim dochs midden in 'e nacht een janken, wees dan maar gerust, want dan is't weer 's 'n Bilkert die't liefdesferdriet het."