De toan fan Joana Duarte: "Untspanning"
"Simmer - de bêste tiid fan it jier. Nei dy gekke tiid fan it ôfrûne oardel jier hawwe wy allegearre driuwend ûntspanning nedich, of net?
Sels haw ik in maraton fan online kolleezjes efter de rêch en in triatlon fan digitale oerlizzen. Yntusken fiel ik my in soarte fan Iron Man, as it giet om it brûken fan online platfoarms om te presintearjen, te oerlizzen of bestannen mei elkoar te dielen. Lang leve Teams, Zoom, Google Meet en Webex! Ik haw de man fan in kollega yn syn ûnderguod sjoen op de eftergrûn yn har skerm, ik seach katten, hûnen, lytse poppen oan it boarst en pubers mei in min sin, mar ek de meast wûnderlike muzykynstruminten en hobbykeamers mei net te identifisearjen objekten, as wiene it martelkeamers. It is, om koart te gean, tiid foar fakânsje en ûntspanning...
Untspanne woe ik ek sa graach doe't ik - rom foar de pandemy - mei myn soan op fakânsje wie yn Tailân. Palmen, wite strannen, tropyske jungles, waarm waar. Hearlik. Wy wisten wol dat it net allinne in paradys wie sa nayf binne wy ek net mar de reality check wie grutter as ferwachte.
Wy hiene in boattocht boekt nei de Koh Phi Phi eilannen. Dat wie flater nûmer ien. It eilân dat wy sjen woene, bekend út de film The Beach mei Leonardo Di Caprio, mei al lang net mear besocht wurde fanwegen massatoerisme en fersmoarging dy't dêr it gefolch fan is, learden wy letter. As fee waarden wy mei de iene nei de oare waarme âld bus transportearre, sûnder krekt te witten wêrhinne. Úteinlik kamen wy op in strân telâne dêr't ek oare toeristen wiene. Wat in samling fan minsken wie it... De meast yndrukwekkende groep wie in húshâlding út Saûdy-Arabië. Us boat koe fyftich minsken drage; sy wiene al mei 33. It gie om ien man mei op syn minst fjouwer froulju, dy't allegearre bern fan him hiene fan folwoeksen bern oant lytse poppen. Syn froulju hiene allegearre in bûrka, de wat jongere famkes hijabs. De manlju wiene lykwols yn T-shirt en koarte broek. It duorre iuwen oant elkenien oan board wie. Dan wiene der noch in pear Ingelske toeristen, in stel út Sweden, in stel dat wy net goed pleatse koene, en wysels.
De Ingelske froulju praten mei myn soan nei oanlieding fan syn T-shirt mei Jaws derop en in grutte haai. Wat as hjir ek haaien binne?, fregen sy har ôf. Miskien moatte wy dan mar net swimme. Sy fregen de lytse reislieder dy't in soarte fan basisfakânsjewurdskat yn meardere talen behearske, oft der haaien wiene. It wurd haai makke lykwols net diel út fan syn wurdskat, en hy besleat dêrom de froulju fierder te negearen. It wie waarm, der wiene bern oeral en elkenien wie dwaande om foar te kommen dat it eigen swit yn oanrekking kaam mei de transpiraasje fan de buorlju. In mission impossible, fansels.
It middeismiel wie op in oar eilân fan de Koh Phi Phi archipel. Dúdlik waard dat wy net nei IT eilân gean soene dat op de flyer stie. It wetter wie like waarm as bûten, wat makke dat wy it nei it swimmen noch waarmer hiene. Oeral minsken, toeristen en ferkeapers mei de meast nuvere flauwekul. En elkenien woe myn soan oanreitsje of mei him op de foto, wat makke dat ik him faak yn de kloft minsken ferlear.
Doe't wy wer op de boat wiene, soene wy snorkelje yn 'e buert fan Monkey Island. Myn soan en ik hiene ús strategysk opsteld en koene al rap it wetter yn. Einlings ûntspanning tocht ik, doe't ik de earste fiskjes mei moaie kleurkes seach. Nei in pear minútsjes hearden wy lykwols in gerop fan de boat. De minsken op 'e boat rôpen nei de Saûdyske húshâlding. De trijentritich froulju, manlju en bern wiene mei bûrka's, hijabs en swimbannen it wetter yn gien. Se wiene lykwols fierstente fier fan de boat ferwidere de lytse man hie noch sein dat wy altyd oan de rjochterkant fan de boat swimme moasten fanwegen de streaming. It wie ek dúdlik dat gjin fan de leden fan it Saûdyske húshâlding swimme koe.
De Sweedske blonde God njonken my sei lykas yn in film "We must save them, we must safe them now!" Sa swommen de pear toeristen dy't wol oan it snorkeljen wiene nei it gesin. Myn soan ek, oanmoedige troch de testosterondemonstraasje fan ús Skandinavyske freon. It wie in spektakel. De Saûdys wiene tige benaud, om't hja hieltyd fierder fan de boat wei rekken. Se besochten mei hektyske bewegingen te swimmen, mar kamen gjin sintimeter foarút. Ik swom efter de snorkelmanlju. Doe't ik by de bûrkinygroep oankaam, hearde ik har roppen: "You need to safe the women! We're not allowed to touch them! Your son can help; he still can!". Wat!?, tocht ik. Der binne noch fierstente folle fan dizze froulju yn it wetter en myn soan en ik binne de iennigen dy't har rêde kinne?
Klinkt noch net echt as ûntspanning, of wol? Mei dizze cliffhanger einigje ik. En lykas op Netflix: to be continued, bêste harkers..."
