Klassisdûmny Beekman oer coronakollums: "Als het leven broos wordt"

Foar it programma Buro de Vries hie ferslachjouwer René Koster in moeting mei Beekman oan de Iselmarkust. In petear oer leauwen en betrouwen, mar ek mei de fraach oft God de minske hjirmei wat witte litte wol.

Sy troffen inoar by Molkwar. "Er zit hier een zekere oneindigheid die je eigen leven weer in een ander licht zet. Je voelt je meer onderdeel van het geheel. Het geeft je rust. Mijn eerste column schreef ik over Laaxum, daar stond een oude visserman netten te boeten. Hij wilde koffie, we gingen een hek door en er ontsnapten vier schapen. Hij zei: dominee, als u als herder net zo voor uw gemeenteleven zorgt als voor deze schapen, dan hebben wij het ernstigste te vrezen."

Op it omslach wurdt Beekman syn bondel sa omskreaun: "De columns beschrijven het dagelijks leven dat zomaar broos is geworden. Met de vrees, de verwarring en de nieuwe krachten die dit in ons naar boven haalt. De gebundelde columns uit een bewogen tijd zijn een spiegel van geloven in tijden van Corona. Als het leven broos wordt, is een hul-middelvoetsbeentje wie zich in de vastentijd wil bezinnen op de ziel van het leven, sterven en opstaan."

It is sawat in jier lyn dat it coronafirus him foar it earst sjen liet yn Nederlân en Fryslân. Foar Beekman in moai momint om dy tiid ris te oersjen. "Toen ik columns teruglas, merkte ik dat het mij wat deed. Eerst de vrees wat het voor de mensen om mij heen zou betekenen. Dat is veranderd, ik leef niet meer dagelijks met de vrees voor corona. Maar op een gegeven moment ging de lange duur ons parten spelen. Daarna de periode van versoepelingen, en daarna werden de touwtjes weer aangetrokken. Daar was iedereen teleurgesteld over, ook de kerken moesten weer dicht. En nu zitten we weer in een fase waarin we zeggen: we kunnen niet altijd alles maar dicht houden."

De klassisdûmny tinkt net dat de coronakrisis in strange boadskip fan God is. "Ik denk niet dat God ons signalen zendt als 'let op je tellen.' Voor mij was het een reden om in mijn geloof opnieuw na te denken over. Waarom denken we dat alles maakbaar is, dat we alles kunnen krijgen en dat we overal recht op hebben? Als er iets bleek, was dat dit niet zo is. Alles staat op losse schroeven. Dan zoek je troost, dat heb ik gevonden in mijn geloof."

It dreechste fynt Beekman de coronamaatregel dat je eins mar ien persoan thús ûntfange meie. "Dat zijn wel hele wezenlijke dingen. De dagen worden wel heel grijs en eentonig. Je krijgt geen nieuwe indrukken, geen nieuwe horizonnen. Dat vertaalt zich in de behoefte om weer te winkel, eens naar een museum te gaan of lekker te eten."

Yn Bibelske ferhalen falt werkenning te finen, jout Beekman oan. "Ik heb in de Martinikerk in Franeker voor lege banken op de televisie gepreekt over de storm op het meer. Heere, wij vergaan, en gij slaapt. En het verhaal waarin de zee tot rust is gekomen: wie is hij toch, dat zelfs de zee en de wind hem gehoorzaam zijn. Die storm was natuurlijk op een gegeven moment de coronacrisis. Het werd ons verhaal."

It liket in soarte fêsteltiid, jout er oan. "Ik schreef onlangs een column over inkeer. Ik heb jarenlang bij de vastentijd wat gezegd over inkeer en onthouding. Maar je beseft niet wat het is. Maar nu wel: dit is inkeer, dit is woestijntijd. Mensen vinden het steeds moeilijker om het vol te houden. Soms ben ik zelf ook aan het mopperen. Dat vind ik terug in het Bijbelverhaal over het volk in de woestijn. Dat geeft mij persoonlijk steun. Daar kan ik me mee corrigeren en het biedt mij troost. Dat probeer ik dan ook op te schrijven, zo menselijk mogelijk."

Troch it coronafirus sjocht it klassisdûmny-wêze der ek hiel oars út as Beekman yn 't foar tocht hie. "Ik vervul als classisdominee voor zo'n 230 Friese gemeenten een overkoepelende functie. Ik ben het nu 2,5 jaar, het gaat over een termijn van vijf jaar. Ik zit nu op de helft. Het liep totaal anders dan ik gedacht had, dat heeft ook met corona te maken. Het hart van mijn werk is dat ik alle gemeenten, kerkraden, dominees en kerkelijk werkers langs ga en vraag hoe het met ze gaat. Ik had er al meer dan honderd bezocht. Ik meende ze allemaal te kunnen bezoeken, dat lukt nu niet door het virus. Dat is best wel een teleurstelling."

Oan de oare kant merkt Beekman ek op dat it wer oare mooglikheden opsmyt. "Online uitzendingen hebben een enorme vlucht genomen. Men probeert de mensen te bereiken, dat gaat eigenlijk best goed. Veel mensen hebben veel gehad aan de diensten die Omrop Fryslân uitzendt. De diensten hebben een hele centrale positie gekregen in de coronatijd voor Friese gemeenten. Ik hoorde ook dat er meer dan 50.000 mensen naar kijken. Dat is verschrikkelijk veel. Ik zat op de bank met koffie en ontbijtkoek, ik had er ook veel aan. Een regel uit een lied, een zin die tot mij spreekt. Het bemoedigde mij echt, ik zag ernaar uit en dacht erover na. Veel mensen herkennen dat."

Dochs mist Beekman ek de tsjerke. "Het samenkomen in de kerk, het koffiedrinken na de dienst. Je kunt dingen kwijt, dingen delen. Het hart van een kerk is toch het ontmoeten van elkaar, het samen in kerkdiensten komen, het vieren en zingen. Voor mij is zingen het meest belangrijk. Als er iets is dat ik mis, is dat het. Zingen brengt het goede in je naar boven."