Nyk de Vries #2: Safolle mieningen safolle tsjerken, zoveel meningen, zoveel kerken.

Nyk op nei 2018:
Ljouwert Kulturele Haadstêd giet oer de takomst fan Fryslân nei 2018. Mar wat gebeurt der, ast fanút de takomst weromsjochst? De Fryske skriuwer Nyk de Vries fertelt 8 wike lang yn tekst en byld oer syn haadstêd- en provinsjegefoel.
Nyk blikt vooruit naar 2018, juist door achterom te kijken, en laat zo een scala aan facetten van Leeuwarden en Friesland de revue passeren. Van Friese hoogmoed, geloofstrammelant, snelheidsmaniakken in de Wâlden, tot aan het bootjevaren en natuurlijk de liefde.
Zoveel Meningen Zoveel Kerken
Het wordt vaak geprezen, het Friese gemeenschapsgevoel.
Maar we hoeven er niet omheen te draaien, overal is wel ruzie.
Zoveel meningen, zoveel kerken.
Toen ik opgroeide, stonden er in ons dorp wel vijf.
Op een ochtend ging mijn vader staan, tijdens de preek.
Hij onderbrak de dominee. Hij zei: 'Wat u daar zegt is gehuichel.'
Ik schrok me kapot. Het was nooit eerder gebeurd dat iemand tijdens de preek zich roerde.
M'n vader en de dominee raakten heftig in gesprek.
Het werd nog erger toen ook een ouderling zich ermee bemoeide.
Ik zat huilend in de houten bank, met m'n hoofd naar beneden.
M'n moeder liep snikkend de kerk uit.
Uiteindelijk kwamen mijn vader en de dominee weer tot elkaar,
in een gesprek van man tot man, in onze kleine achterkamer.
Een paar jaar later verhuisde ik naar Groningen,
en sinds die tijd kwam ik niet zovaak meer in de kerk.
Toch kreeg ik er nooit een hekel aan.
Regelmatig moest ik vrienden die niet kerks waren opgevoed,
en schamper over het geloof spraken,
uitleggen dat er veel goede kanten aan zaten:
het gemeenschapsgevoel, de bloemen voor de zieken, inzamelingsacties voor Roemenië,
oog voor mensen aan de onderkant van de samenleving.
Tegenwoordig woon ik in een wijk met veel moslims.
Onlangs was ik op bezoek bij een Marokaanse familie
van een speelkamaraad van mijn zoon.
Op een grote bank langs de muur sprak ik met de grootvader.
Het ging niet zo gemakkelijk. Een beetje onrustig probeerde ik overeenkomsten te vinden.
Ik zei dat ik hem wel een beetje begreep, de rituelen, de omgang.
Ik was immers een beetje als hem,
ook met een eigen taal en een plattelandse religieuze achtergrond.
Ik maakte het plaatje met opzet flink nostalgisch,
met veel Friese koeien en schapen.
De grootvader schonk me een kopje zoete Marokaanse thee in,
en keek lang voor zich uit.
Ik wist niet wat hij dacht.
Toen knikte hij.
'Ja,' zei hij,
'dat kon hij zich wel...
een beetje voorstellen.'
Dank aan: Remko Smids voor de Volvo & Baptisten Gemeente Noordbergum.