Nyk de Vries #1: Ljouwert Moardsted

Ljouwert Kulturele Haadstêd giet oer de takomst fan Fryslân nei 2018. Mar wat gebeurt der, ast fanút de takomst weromsjochst? As dyn herinneringen oan Ljouwert samar út de loft falle? De Fryske skriuwer Nyk de Vries fertelt 8 wike lang yn tekst en byld oer syn haadstêd- en provinsjegefoel.
Nyk de Vries, schrijver van de bekroonde roman 'Renger', maakte samen met filmmaker Herman Zeilstra acht korte films voor LF2018. Nyk blikt vooruit naar 2018, juist door achterom te kijken, en laat zo een scala aan facetten van Leeuwarden en Friesland de revue passeren. Van Friese hoogmoed, geloofstrammelant, snelheidsmaniakken in de Wâlden, tot aan het bootjevaren en natuurlijk de liefde. Voor de serie films maakte Nyk zelf de muziek en de soundscapes.

Natuurlijk kende ik Leeuwarden wel een beetje.

Ik wist wel zo ongeveer waar de Nieuwstad was.

We kwamen er om kleren te kopen.

Maar anders dan mijn broer en mijn zussen zat ik er nooit op school.

Ik ging naar Buitenpost, studeerde in Groningen.

In Leeuwarden was ik altijd op doorreis.

Bijvoorbeeld die kerstnacht.

In Theater Romein was een alternatieve kerstshow

waar ik speelde met mijn band.

Ik weet niet precies meer hoe het ging.

Plotseling liep ik op straat

samen met Willem Wâldpyk

in die tijd manager van verschillende bands.

Ik vermoed dat we iets wilden gaan eten.

Een lange jongen vroeg me iets.

Achteraf gezien was het overduidelijk.

Ik had het moeten weten.

Al eerder die avond had ik in een steeg zomaar een duw gekregen.

Het groepje was ruzie aan het zoeken.

Voor ik er erg in had raakte een voet me recht in mijn gezicht.

Het was zo'n karatetrap.

Met een wonderlijke draai raakte de wreef me recht op mijn neus.

Als ik goed in de spiegel kijk

kan ik het litteken nog altijd zien.

Het groepje schrok kennelijk van het bloed

of misschien van het politiebusje dat in de verte aan kwam rijden.

Willem legde uit wat er was gebeurd

en na een wilde achtervolging kreeg de politie de jongens zelfs te pakken.

Vanachter de tralies van het busjes riep een van de jongens me toe:

Ik pak jou nog wel krullenbol.
De volgende dag liep ik met een wit verband op mijn neus naar het station

oplettend

steeds keek ik om me heen.

Eerlijk gezegd had ik Leeuwarden nooit echt als mooi gezien.

Ik heb het niet zo op onze hoofdstad, zei ik.

Geef mij maar Groningen, stad van cultuur, altijd goed volk op straat.

Het is nooit weer gestopt.

Tot..

ik laatst een keer onder de grote rivieren was.

Een man vertelde met veel plezier

over zijn vakantie in Friesland en Groningen.

Jazeker, zei ik, Groningen is echt prachtig.

Dat klopt, zei hij, maar Leeuwarden is eigenlijk nog weer mooier.

Al die kleine straatjes, die sfeer.

Leeuwarden is ouder, eigenlijk veel specialer.

Het was voor het eerst in al die jaren

dat ik het voor mogelijk hield.