Sera #8 Ofskied

De Fryske sjongeres Sera hat in skoftke yn San Sebastian trochbrocht. It doel wie ynspiraasje opdwaan foar nije lieten. Mar hjoed is it safier. It ôfskied.
Acht wiken lang haw ik oan it pleintsje yn it havendoarp wenne. Coasters kamen yn- en útfarren, bern boarten by it wetter, folwoeksenen ieten en dronken op de terrassen. De patroanen oan de baai waarden beakens yn myn bestean. It pontsje dat de hiele dei hinne en wer gie, it tij dat itselde die. De koks dy't in sigaretsje smookten yn it steechje by myn achterdoar. De fiskers dy't har farske guod útsutelen, by de restaurants en kafees del. De sinne dy't om fiif oere achter de heuvel ferdwûn en de temperatuer op myn balkontsje binnen in kertier wol tsien graden sakje liet. De griene en reade ljochten oan de kaai. Allegear droegen se by oan myn rêst.
Mar it meast rekke ik hechte oan it bejaarde echtpear dat alle dagen by moai waar in kuierke makke oer it plein. It wurd 'kuierke' is eins tefolle sein. Om in oere as trije kamen se tegearre foar ‘t ljocht, út it strjitsje dêr't se wenje – sy swier lynjend op in stôk, hy mei lytse stapkes stifeljend achter in rollator. Steefêst rûn hy twa meter foar har út, sadat sy him yn de gaten hâlde koe - as in mem dat mei har bern docht. Achter elkoar stutsen se it plein oer; en as se oan de oare kant wienen, kearden se om en gienen werom. Fjouwer kear hinne en wer it plein oer, altyd fjouwer kear. Bewegingsoefening. Se praten net, sochten gjin kontakt mei oare minsken en elkoar, seagen net nei de skippen en de deimenu's. Hy rjochte syn eagen konsintrearre op de grûn, sy hold har blik strak op him.
De rêst hat my goed dien. Sera wie wat op 'e doele rekke. Fertize yn in beskamsum ferswijen fan wat myn libben bepaald hat. Yn de stilte fan de Baskyske heuvels, yn de konfrontaasje mei de Baskyske skiednis, troch wize lessen fan Baskyske muzikanten, koe ik mysels nei jierren einlings temjitte komme. Dat wie net altyd noflik. Ynsjen wat je fout dien hawwe, betsjut ek ynsjen dat je jierrenlang jesels en je omjouwing tekoart dien ha. Net earlik west ha. En dat set al je wurk yn in oar deiljocht. Wêrtroch't it oars kleuret as dat je altyd tocht hienen. En oars is net altyd moaier.
Mar ik kin wer fierder. Ik sil wurk meitsje dat iepen en bleat is. Miskien hjit soks in 'ôfrekkening', mar ik neam it leaver 'einlings earlik'. Hoe't dat wurk derút sjen sil wit ik noch net. It sil tiid kostje om it goed klinke te litten. Want it moat wat moais opsmite, oars hat it gjin sin. It moat rjocht dwaan oan de skiednis en oan it slachtoffer. Mar it komt. Omdat it moat.
As in âld wyfke mei in stôk sil ik myn skepping, dy't stadich en ûnwis foar my út knoffelt, yn it each hâlde. Ik wit dat it net hurder kin, ik wit dat ik alle dagen yn beweging bliuwe moat, ek al is it alle dagen deselde op- en delgong, docht it sear en kin ik net tefolle om my hinne sjen.
De fjouwer loopkes sitte derop. Man en frou jouwe har eefkes del op it bankje. Hy sjocht nei syn gympen, sy stekt de hannen yn de bûse fan har fleecejack. Se bewarje in heale meter romte tusken har yn, sjogge elk nei foaren ta. De sinne spegelet fia it seewetter in ûnrêstige blikkering oer harren gesichten. De rêst sit net op it antlit, mar derachter. Tink ik, mar miskien is dat gewoan omdat ik dat graach wol, harren dat sa bot gun – en letter mysels ek.
Nei in pear minuten komme se eksakt tagelyk oerein, noch altyd sûnder eachkontakt. Dat je elkoar sa goed begripe dat je net allinnich net hoege te praten, mar net iens mear elkoar hoege oan te sjen sûnder elkoars gedachten te rieden. De man hâldt syn rollator stevich fêst. Sy hat noch in pear tellen de tiid foardat se achter him oan komme sil.
Dy tiid brûkt se om, foar it earst yn al dy wiken dat ik harren observearre, eefkes om har hinne te sjen. Har eagen gean nei myn balkon. Ik stek myn hân op en swaai. Se glimket en swaait werom.
Sy gean fierder. Op hûs oan. En ik ek.
Sera