Post-coronapoli in Leeuwarder ziekenhuis MCL helpt ex-coronapatiënten

In een grote galmende zaal helpt fysiotherapeut Erwin Koster zijn patiënt Stefan. Die hangt aan een elastiek. Stefan is een fitte man van eind dertig, begin veertig. Afgelopen jaar rond deze tijd zou hij zonder problemen gewicht kunnen heffen. Nu wordt het hem na een aantal oefeningen in deze zaal al te veel. Stefan is voor het eerst op de poli. Hij is één van de bijna vijftig patiënten die worden behandeld of al geholpen zijn.

Aly Ybema kreeg begin maart corona, tijdens het begin van de eerste golf. Inmiddels, tijdens de tweede golf, heeft ze het behandelingstraject in het ziekenhuis net achter de rug. "Ik was niet eens zo erg ziek. Hoofdpijn, twee benauwde nachten en kuchelen. Dat was het wel zo'n beetje. Verder weet je van niets, je ondergaat het en wilt weer beter worden."

Maar zo makkelijk bleek het toch niet te zijn. Aly Ybema: "Ik werd heel moe, vooral in mijn benen. Ik kreeg hartkloppingen en weer hoofdpijn. Het wilde niet meer." Via de huisarts kwam ze op de post-coronapoli van ziekenhuis MCL. Daar trof ze onder anderen longdokter Jolanda Kuijvenhoven. "Hier hebben we een groep mensen die corona thuis heeft doorgemaakt. Die ziek zijn geworden, maar daarna veel klachten hebben overgehouden."

In het ziekenhuis trainde ze om er weer bovenop te komen. De eerste groep van zes is net uitbehandeld. Kuijvenhoven: "Het gaat eigenlijk best goed met die mensen. Ze zijn voor 95 procent weer de oude. Ze zijn weer aan het werk en pakken hun sociale leven weer op. Maar de longfunctie is niet zoals die was."

Wat Kuijvenhoven opvalt, is dat veel mensen die op de poli komen zich niet gehoord voelen. Het gaat niet om mensen die op de intensive care hebben gelegen of die een lange behandeling in het ziekenhuis hebben gehad. Daarom is ook Nynke Stellema, die medisch maatschappelijk werker is, bij de behandelingen betrokken. "In de gesprekken merk ik dat de mensen die hier komen veel ballen in de lucht moeten houden. Een gezin waarvoor ze moeten zorgen, werken; maar het lichaam doet niet wat de geest wil."

Dat betekent dat mensen zaken moeten laten vallen, zegt Stellema. "Ja, om meer in balans te komen, moeten ze dat. Dus niet werken wanneer dat niet kan. In de gesprekken met mij komen ze tot dat inzicht. Ze accepteren dan ook dat het lang kan duren."

Daar is fysiotherapeut Erwin Koster mee bezig: grensbewaking. "Mensen gaan vaak over die grens heen. Ze lopen daardoor steeds vast bij de opbouw van hun conditie en hun fysieke vermogen. We leren ze hier waar die grens ligt."

In het ziekenhuis zijn ze niet onbekend met longpatiënten, maar deze groep is toch anders dan mensen die bijvoorbeeld astma hebben, zegt Koster. Hij legt uit: "Met name emotioneel. Ze lopen vast op andere plekken. Minder denkvermogen, slechtere concentratie maar ook het begrip van mensen voor hun situatie." Koster schrok er het meest van dat de patiënten al zo lang bezig zijn met beter worden. "Ze hebben het vaak al heel lang geprobeerd voor ze hier dan bij de longarts komen. Wij hopen dat we een eerste stap kunnen zetten naar een eerste herstel. We leren elke dag weer."

Voor Aly Ybema zit het behandeltraject er nu op. Maar ze is nog niet beter. "Nee, nog lang niet. Als ik een uur werk, moet ik er rekening mee houden dat ik daarna anderhalf uur slaap. Ik zit nu op 40/45 procent. Maar ik ga ervan uit dat ik weer 100 procent ga worden."

Voor Ybema is het duidelijk: je moet het virus wel serieus nemen. "Je weet niet hoe het uitpakt. Sommigen komen op de ic, anderen zitten in een heel lang traject. Daarom is het belangrijk die anderhalve meter afstand te houden."