Stijn uit Marum heeft zijn hulphond gekregen

"Ik vind het heel bijzonder hoe het allemaal gegaan is. Dit had ik nooit gedacht toen ik de eerste benefietactie opzette." Aan het woord is Mirthe, de grote zus van Stijn. De familie had nog nooit eerder een hond gehad, dus dat was in het begin wel even wennen: "Ja, dat was wel apart. Dan heb je ineens een hond in huis. Maar nu kan ik mij al bijna niet voorstellen hoe het was zonder Vico hier bij ons."

Mirthe had om geld in te zamelen met vrienden een benefietconcert georganiseerd. Verder zijn er scholen en kerken die met verschillende acties ook bijgedragen hebben aan het ophalen van geld. Uiteindelijk is zo'n 43.000 euro opgehaald.

In augustus vorig jaar was er genoeg geld verzameld met de verschillende benefietacties. Op bijna hetzelfde moment was er bij de stichting Hulphond Nederland, uit het Brabantse Herpen, een hond gevonden die een mogelijke match met Stijn kon hebben. Bijzonder, want voor het type ziektebeeld van Stijn, epilepsie, komen elk jaar zo'n vijf honden beschikbaar.

In de praktijk weten ze bij de stichting het ziektebeeld van een patiënt, in dit geval Stijn. Een bepaald type helphond is meer bedoeld om deuren te openen, post te halen en zo meer. Stijn heeft meer baat bij een hond die gevoelig is op emotioneel vlak. Zo kan de hond voelen of Stijn verdrietig is, en dan kruipt hij hem uit eigen initiatief even aan.

Toen de match gemaakt was, is een heel traject begonnen. Eerst een eerste ontmoeting, daarna steeds langer en vaker, om aan elkaar te wennen. Van begin af aan was er een klik tussen Stijn en Vico.

Het voelt intussen vertrouwd dat Vico thuis is bij de familie, ze hebben nooit een hond gehad, maar er is een heel proces overheen gegaan. Zo is de hond eerst een paar keer te wennen geweest, en daarna zou hij er een weekend blijven. Dat beviel zo goed, dat Vico niet meer is weggeweest.

In het begin mochten de andere familieleden zich ook niet te veel bemoeien met Vico, want hij moest zich duidelijk hechten aan Stijn. Dat is eigenlijk nooit een probleem geweest, ze voelen elkaar goed aan.

De training gaat nog steeds door, een paar keer in de week door mensen van de stichting. Ook op school en dat soort van zaken. De familie zegt er ook altijd bij, dat de hond tegenwoordig meegaat. Hij mag ook gewoon de supermarkt in, wordt nooit een probleem van gemaakt.

Met zo'n helphond wordt het leven van Stijn en zijn familie prettiger, omdat er dan niet 24 uur op een dag een andere persoon bij hem hoeft te zijn, zoals dat nu het geval is. Een helphond voelt een halfuur van tevoren aan dat Stijn een aanval krijgt. Hij kan ervoor zorgen dat Stijn in veiligheid gebracht wordt.

Nu Vico bij de familie woont, is dat ook wel opletten, zo zegt zus Mirthe. "Vico moet zich aan Stijn hechten. Dat is belangrijk voor hem en voor Stijn. Daarom mogen wij hem ook weleens aaien of zoiets, maar daar blijft het bij. Wij kiezen daar een beetje een moment, bijvoorbeeld 's avonds even. Wij hebben dus een hond hier, maar eigenlijk ook weer niet. Maar ik vind het heel leuk dat wij hem nu hebben en wij zijn er blij mee."

Stijn was zeven jaar en gezond, toen hij op de camping door een mug werd gestoken. Als gevolg daarvan heeft hij een levensbedreigende virusinfecite opgelopen. De schade aan zijn hersenen is daarna door een medische fout ontstaan. Daardoor krijgt hij geregeld zware epileptische aanvallen