Tekort aan pleegouders voor oudere kinderen

Pleegouders zijn bang dat het opvangen van jongeren veel zwaarder is dan het opvangen van kinderen, denkt Siebesma. "Die kinderen hebben over het algemeen een grotere emotionele rugzak en hechten zich minder snel." Maar ook oudere pleegkinderen hebben het wel heel erg nodig om in een gezin op te groeien. Arline is daar het voorbeeld van.

Voor Arline was het niet meer mogelijk om thuis te wonen. "Of ik vrijwillig het huis uit gegaan ben? Ik denk niet dat je dat zo kan zeggen. Ik ben niet letterlijk gedwongen, maar als kind kies je hier ook niet voor." Een jaar lang heeft ze in jongerenopvanghuizen gewoond, maar dat was niet de goede plek voor haar. "Je leert daar om zelfstandig te zijn, bijvoorbeeld eten koken of schoonmaken. Alles is daar heel professioneel en niet persoonlijk. Dat werkte niet voor mij", vertelt ze. "Daarbij kwam dat ik anorexia had. Dat heb ik toen aan niemand verteld. Maar ik wist dat ik meer hulp nodig had dan dat ik daar kreeg."

Toen Arline in een jongerenhuis in Leeuwarden zat, kwam ze een aantal keer over de vloer bij de familie Visser. "Wij twijfelden nog of we pleegouders wilden worden", vertelt vader Bart Visser. Hij en zijn vrouw Rebecca waren daarom een opvanggezin voor de korte termijn. Voor een paar dagen of een weekeinde, als de kinderen dat nodig hadden.

In 2013 moest het jongerenhuis dicht en zocht Arline een andere plaats om te wonen. "Ik en mijn vrouw hebben besloten om het te proberen. Zo is Arline bij ons in huis gekomen." Een andere tijd begon voor Arline. "Aandacht, knuffels of een bakje thee na schooltijd. Dat soort kleine dingen waren al zo speciaal voor mij. Dat heb ik vroeger nooit gehad en daar ging het voor mij ook om."

Voor Bart was het gevoel in het begin wel dubbel. "We moesten eerst aan elkaar wennen. Ze had veel meegemaakt en daarmee omgaan is veel heftiger dan dat je je in het begin realiseert." De afspraak was eerst dat Arline een jaar zou blijven, maar daar kwam al snel verandering in. "Het voelde zo goed dat ik me snel begon te hechten aan de familie. Ik raakte volledig in paniek. Ik wilde me niet aan iemand hechten als ik daarna weer weg moest."

Arline is in gesprek gegaan met Bart en Rebecca en al snel werd duidelijk dat ze niet van plan waren om haar te laten gaan. Ook de andere twee kinderen van Bart en Rebecca hadden haar volledig opgenomen in de familie, zegt Bart. "Onze eigen kinderen waren hier heel open in. Ik vind dat erg bijzonder. Ze accepteerden haar meteen en waren enthousiast dat we dit wilden doen."

Bart kan het zich wel voorstellen dat mensen het spannend vinden om pleegouders van tieners te zijn: "Ze hebben veel meegemaakt en een eigen ontwikkeld karakter. Dat maakt het lastiger. Maar je krijgt er ook veel voor terug."

De familie Visser heeft kortgeleden nog een pleegkind in hun gezin opgenomen. "Door Arline zijn wij anders naar het leven gaan kijken. Dingen die wij heel normaal vinden in onze familie, zijn voor haar niet normaal. Daar word je wel dankbaar van."

Arline hoopt dat ze mensen met haar verhaal op andere gedachten kan brengen: "Ik gun jongeren ook een gezin als dat van Bart en Rebecca. Er is zo veel liefde en ze hebben zo'n groot hart. Dit kun je niet vergelijken met een jongerenhuis."

Intussen woont Arline niet meer bij Bart en Rebecca in huis, maar ze komt wel meerdere keren per week bij de familie op visite. "Ik ga ook nog steeds met ze op vakantie en noem ze ook mijn ouders. Zo voelt het ook echt. In zekere zin hebben ze wel mijn leven gered."

Arline is vrijwilliger bij Ixta Noa, een organisatie die mensen met psychische problemen steunt. Hier vertelt ze ook haar verhaal. "Ik merk dat ik snel een klik heb met de mensen die er komen. Ik kan laten zien dat het ook echt goed kan komen."

Arline heeft op dit moment geen contact met haar biologische ouders, en wil ook niet verder ingaan op haar verleden. "Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen. Misschien krijgen we ooit wel weer contact. Ik zeg nooit nooit."