Marcella Andy uit Leeuwarden komt bij van aardbeving Lombok: "We konden geen kant op"

"Iedereen begon te gillen, te schreeuwen. Mensen waren aan het huilen en aan het bidden. Ze klommen in bomen. Iedereen werd helemaal gek. Dat was het engste moment." De 20-jarige Marcella Andy uit Leeuwarden was met vriendin Lauret Kortman uit Haarlem op reis en maakte de aardbeving op Lombok van dichtbij mee. Ze beleefden spannende momenten in Indonesië. Het dodental van de aardbeving is inmiddels opgelopen naar 347, meldt het coördinatiecentrum op het eiland.
Lombok
"We zaten in de wachtruimte van een massagesalon aan het strand", vertelt Marcella. "Toen begon ineens alles te trillen. We keken elkaar aan: is dit een aardbeving?" Dat was het dus. De eerste zware beving was in de nacht van zaterdag op zondag, Nederlandse tijd. "Alle nagellakpotjes en alle lampen vielen naar beneden. Iedereen begon te gillen. We wisten niet wat we moesten doen. Eerst gingen we op de grond zitten, maar dat was ook niet slim, want het gebouwtje kon zomaar instorten. Dus toen zijn we naar buiten gerend en ook daar was iedereen in paniek. Eenmaal buiten kon er niet veel meer gebeuren."

Tsunamigevaar

Marcella zat op het eiland Gili Air, voor de kust van het grotere Lombok. "Op een gegeven moment was er opnieuw een heftige aardbeving. De stroom viel uit, dus ook alles werd donker. We werden bang en dat werd nog erger toen een 'local' heerd hard riep "tsunami, tsunami!". Toen raakte iedereen heel erg in paniek. We gingen zo snel mogelijk naar het hoogste punt van het eiland, maar dat was 2 of 3 meter hoog. Dus bij een tsunami was je nog steeds niet veilig."
© Marcella Andy
"Het was een grasveldje met wat palmbomen. Iedereen had zich daar verzameld en iedereen was in paniek. Toen kwam er nóg een heftige schok. Iedereen begon weer te gillen, te schreeuwen. Mensen waren aan het huilen en aan het bidden. Ze klommen in bomen. Iedereen werd helemaal gek. Dat was het engste moment."
We hadden gewoon geaccepteerd dat we doodgingen.
Marcella Andy over de engste momenten na de aardbeving
"We waren zó bang, want we konden geen kant op: we konden niet van het eiland af en er was ook geen punt dat hoger was dan drie meter. We zaten opgesloten op het eiland. Toen hebben we afscheid genomen van elkaar, want we dachten: als er nu een tsunami komt, dan overleven we het niet. We hadden gewoon geaccepteerd dat we doodgingen."
© Marcella Andy
"Toen hebben we de hele tijd in een soort doodsangst geleefd, maar de tsunami kwam gelukkig niet. We waren nog wel steeds erg bang, omdat er steeds naschokken waren. Ook het klotsen van de zee was erg om te horen. Uiteindelijk kregen we bericht dat er geen tsunamigevaar meer was. De naschokken waren er nog wel, dus we waren niet helemaal gerustgesteld. En overal was het pikkedonker, want het licht was uitgevallen. Je weet niet waar je heen moet, iedereen was in paniek, het was hartstikke koud. Alles bij elkaar was het gewoon vreselijk."
© Marcella Andy
"Op het grasveld hebben we gewacht tot het weer licht werd. De zon kwam op en iedereen ging naar de haven. Er waren boten die ons ophaalden om naar Lombok te gaan. Dat was echt dringen. Iedereen wilde op de boot. Wij hadden veel geluk dat we ergens vooraan stonden."
Marcella Andy en Lauret Kortman © Marcella Andy
Uiteindelijk is het Marcella en haar vriendin gelukt om via Lombok naar Sumatra te gaan. Ze blijven voorlopig toch maar in Indonesië: "We wilden niet met een superslecht gevoel naar huis gaan. We hopen dat we hier een beetje kunnen bijkomen en met een beter gevoel naar huis kunnen gaan. En we hopen echt dat het met alle mensen op Lombok goedkomt."