Kinderen in noodopvang blij met school: "Ze stappen in een andere omgeving"

De kinderen komen op school in een andere omgeving. Ze leren de Nederlandse taal en kunnen er spelen met klasgenoten. "Hier hebben we het gewoon over schoolse dingen", vertelt juf Geiske van der Ploeg.

"Ze kunnen dan de noodopvang even vergeten. Gewoon lekker leren en kind zijn, zonder spanningen van daar." Van der Ploeg geeft les aan de kinderen die in de bovenbouw zitten en in het WTC in Leeuwarden wonen.

"Ze komen elke dag blij uit de schoolbus. Het is altijd fijn om ze te zien en volgens mij is dat wederzijds. Op het moment dat ze uit de schoolbus stappen zijn ze in een andere omgeving. Dan zijn we lekker hier bezig. En dat is heel fijn voor de kinderen, denk ik."

Een van de belangrijkste onderdelen van een schooldag is het leren van de Nederlandse taal. Bijvoorbeeld door in tweetallen zo snel mogelijk een afbeelding met een Nederlands wordt aan te tikken met een vliegenmepper. Het leren van de taal gaat zo redelijk snel, vindt Van der Ploeg.

"De basisdingen, zoals 'we gaan in de rij', 'we gaan in de kring', 'mag ik naar de wc?', pakken de kinderen heel snel op. Eerst is het nog: 'go to toilet?' Maar dan zeg je een zin een keer voor en binnen no-time weten ze het."

En hoewel er amper gesproken wordt over het leven in de noodopvang, sijpelen de effecten zo nu en dan toch door in het klaslokaal. Als er 's ochtends een lege stoel in de kring staat, bijvoorbeeld. Dan kan het zijn dat een kind - soms heel plotseling - is verhuisd naar een andere opvang.

Zo vertelde de 12-jarige Melike deze week dat ze de volgende dag naar Wageningen zou verhuizen. "Een beetje blij en een beetje verdrietig", zegt ze daarover. Blij omdat het leven in de opvang "niet goed" is, en triest "omdat de kinderen in het kamp heel goed zijn. Ik mis hen om mee te spelen en mee te skeeleren."

Aan omroep LEO Middelsé vertelde Melike haar verhaal:

Ook voor de kinderen die wel in Leeuwarden blijven is zo'n verhuizing van een klasgenoot bitterzoet. Zo gingen twee vrienden van Hamza afgelopen weekend naar Brabant. "Dat vind ik niet leuk", zegt hij. "Hussam en Mussab zijn nu weg. Ik wil ook naar Gilze om weer bij mijn vrienden te zijn."

Volgens juf Geiske heeft het vertrek van klasgenoten zowel impact op de kinderen als op zichzelf. "Want je moet toch een leerling missen en je bouwt altijd iets op." Toch is het niet alleen maar verdrietig. "We zijn ook blij voor elkaar, want ze gaan naar een andere plek."

Ondanks het afscheid van de klasgenoten blijven de schooldagen hetzelfde. "De volgende dag hebben we het gewoon weer over schoolse dingen en kinderdingen. Gewoon lekker leren en kind zijn. Dat is het belangrijkste."