Geen uitweg meer zien door coronamaatregelen: "Alles viel weg voor Alisa"

"Het is zo onwerkelijk, mijn moeder denkt nog steeds dat ze elk moment kan binnenkomen. Het is keihard", vertelt zus Richella Krul (31). Het is allemaal nog zo vers. Toch wil Richella tussen de tranen door haar verhaal vertellen. Om te waarschuwen. "Alisa is niet aan corona gestorven, maar wel door de maatregelen. Wat haar is overkomen, mag niemand gebeuren. Ook al is dat maar één iemand, die zich laat horen. Die uitspreekt hoe groot de impact van de coronamaatregelen is."

Alisa studeerde in Maastricht en daar had ze het naar haar zin. Ze was vaak te vinden in de bibliotheek, dronk daar koffie en zocht vriendinnen op. Ze hield van reizen en ging er regelmatig even op uit. "Het ging gewoon goed met haar, tot de corona kwam. Ze vertelde me dat ze daar enorm van baalde en er erg last van had. Alles viel weg voor Alisa. Ze kwam de deur niet meer uit."

Na de zomer kwam de tweede golf en die hakte er nog meer in bij Alisa. Eind december ging het helemaal mis. Alisa raakte in een psychose. "Ze zag overal een dreiging in: mensen met mondkapjes waren nazi's. Ze dacht dat ze gedood zou worden en dat de boel in brand zou worden gestoken." Na een korte opname in een psychiatrische inrichting ging ze terug naar moeder in Heerenveen. Om tot rust te komen.

Het waren zware weken in Heerenveen. "Elke dag vertelden we haar dat het leven het waard was om te leven. Dat ze mooi en intelligent was, dat we nog leuke dingen zouden gaan doen. Maar elke keer weer voelde ik dat het niet meer bij haar binnenkwam. Haar blik was leeg. Ze wilde dood, zei Alisa."

In de nacht van 11 op 12 januari is Alisa onrustig. Regelmatig stapt ze uit bed en dan gaat ze weer in bed. 's Ochtends vroeg trekt ze haar kleren aan en vertelt thuis dat ze even gaat wandelen. "Even later schrokken we van sirenes. In de loop van de ochtend belde een politieman aan. Toen wisten we genoeg."

Uitvaartverzorger Anja de Roos uit Jubbega heeft de crematie van Alisa begeleid en de familie gesteund bij het verlies. Ze heeft in vijf jaar tijd geen zelfdoding meegemaakt, maar de laatste twee maanden drie. "Dat raakt mij", zegt De Roos.

"Mensen raken het zicht op elkaar kwijt, omdat ze niet meer bij elkaar mogen komen. Ze zien dus niet hoe het met de ander gaat. En dat wordt alleen maar erger. Ik begrijp dat we het virus moeten indammen en dat we kwetsbare mensen beschermen. Maar er is ook een andere grote groep die door de maatregelen kwetsbaar is geworden en daar is in mijn beleving te weinig aandacht voor."

Bij de landelijke organisatie 113 Zelfmoordpreventie zien ze ook dat de risicofactoren voor zelfdoding toenemen. Zo is er minder afleiding, zijn er minder sociale contacten en is er daardoor meer tijd om te piekeren. Toch is het nog niet terug te zien in de cijfers, zegt een woordvoerder van 113. "Wel zien we dat er meer hulpvragen binnenkomen. Veel jongeren die minder vertrouwen hebben in zichzelf of de ander."