PODCAST: 'It firus en ik' met het verhaal van Nicolien Wolfs
De derde editie van de Verhalenavond die opgestart is in het Culturele Hoofdstadjaar, kan dit jaar vanwege het coronavirus niet doorgaan. Het thema van de verhalenavond dit jaar zou 'het virus' zijn, maar in plaats daarvan brengt Omrop Fryslân deze week de podcastserie 'It firus en ik'. Vijf dagen lang zijn er persoonlijke verhalen te lezen over de gevolgen van het coronavirus op zorgmedewerkers of mensen die zorg krijgen. Dit is het derde deel: het verhaal van Nicolien Wolfs, die werkzaam is bij Jeugdhulp Friesland.
Nicolien Wolfs werkt als praktijkcoach bij Jeugdhulp Friesland, zij coacht behandelaars. Vertellen over kinderen die in zorg zijn is lastig, want je zit met privacy. Toch wilde ze meedoen aan de verhalenavond omdat er vooral veel aandacht was en is voor de acute zorg. Deze kinderen, en de zorg die ze nodig hebben, blijft vaak onderbelicht. En dat terwijl er heel wat gebeurt.
"Een noodgroep voor kinderen in dagbehandeling, dat heb ik in al die 25 jaar dat ik hier werk nog nooit meegemaakt", vertelt ze in haar verhaal. Thuiswerken werd het 'nieuwe' normaal en op haar wiebelkussen voor het scherm met de zoveelste online meeting hoort ze alleen maar van mensen dat ze zo'n zorg hebben over al die kinderen die nu thuiszitten.
De angst neemt toe
Ze wil liever iets doen, ze is geen stilzitter. In haar werk gaat het om kinderen in de peuter- en kleuterleeftijd waar de ontwikkeling niet zo loopt als verwacht. Soms zit dat in de kinderen, soms in de omgeving. Vaak is het een complex van factoren. In alle beeldbel-sessies die ze heeft met haar collega's, hoort ze de zorg over de thuiszittende kinderen toenemen.
Het kindje met de prikkelstoornis, dat zomaar is uitgespeeld, of de alleenstaande moeder in het asielzoekerscentrum en haar kindje. De vrouw heeft trauma's en niet genoeg ruimte om oog te hebben voor haar kinderen.
De pakketbezorgers zullen wel gedacht hebben, wat moet deze vrouw met al die spullen?
Kinderen ontwikkelen zich als ze een voorbeeld hebben. Met andere woorden: ze hebben iemand nodig om van te leren. Hoe grote mensen het doen, zo doen kinderen dat ook. De medewerkers doen alles om de kinderen en hun ouders in beeld te houden. Met beeldbellen, WhasApp, gewoon bellen, tips geven en steunen. Want voor ouders is het niet makkelijk als je ineens met zulke jonge kinderen, die niet voor niets in behandeling zijn, thuis zit. Dag in, dag uit.
Speelgoed
Na lang denken verzint Nicolien iets, om toch iets te kunnen doen. Ze kan speelgoed bestellen en dat uitlenen aan al die kinderen die thuis zitten. Speelgoed dat de ontwikkeling stimuleert. Ze bestelt en bestelt en bestelt, het ene na het andere pakket komt binnen. "De pakketbezorgers zullen wel gedacht hebben", lacht ze, "wat moet deze vrouw met al die spullen".
Of het geholpen heeft? Vast wel. En het spul kan weer opnieuw gebruik worden, want ze hebben er een uitleensysteem van gemaakt, dus is het hartstikke duurzaam. Haar verhaal is een concreet voorbeeld van wat ze kon doen in deze crisis zonder in te hoeven gaan op individuele gevallen om voorbeelden te geven. Zo geeft ze toch wat meer inkijk in wat de gevolgen van het coronavirus van deze groep zijn.
Een andere kant
Een behandeling duurt gemiddeld negen maanden. Dat heeft met de lockdown begin dit jaar drie maanden stilgelegen, dat heeft natuurlijk effect op al die kinderen die nu hun behandeling nu niet konden krijgen. Hoe groot dat effect is, is lastig te zeggen. Er is ook een andere kant. Thuiszitten zorgt er in sommige gevallen voor dat er meer contact is, meer verbinding, met alle prikkels die wegvallen. Sommige kinderen hebben zelfs een sprong gemaakt in taalontwikkeling.
"Zien en gezien worden"
Nicolien vertelt hoe belangrijk het is dat ouders hun kinderen zien. "Het is zien en gezien worden." Zie je als ouder wat een kind nodig heeft, en heb je zelf de ruimte om dat jouw kind ook te geven? Ook dat is wast de crisis bloot legt. Dat geldt niet alleen voor ouders en kinderen in een behandeling bij Jeugdhulp Friesland, maar voor alle ouders en kinderen. Er is meer tijd en er zijn minder prikkels om echt contact met elkaar te maken.
De Verhalenavond werd voor het eerst gehouden in 2018, voorafgaand aan de opening van het Culturele Hoofdstadjaar. Dit jaar zou de derde editie plaatsvinden, met als thema 'het virus'. Vanwege de coronacrisis gaat het niet door. De essentie van de avond was elkaar ontmoeten en live verhalen vertellen. Daarom brengt Omrop Fryslân deze podcastserie 'It firus en ik'. Vijf dagen lang is er elke dag een persoonlijk verhaal te horen over de impact van corona op zorgmedewerkers of mensen die zorg krijgen.
Donderdag wordt het vierde deel verteld. 'Ben ik een een kribbebijter' van Jelle Terwal, over het krijgen van kanker en naast Brabanders in het ziekenhuis liggen. Alle vijf verhalen kunnen beluisterd worden op omropfryslan.nl/podcast en de bekende podcastkanalen.
