De toan fan Anne-Meta Kobes: "Urn"

"Bij een muzikale ontmoeting in de oudste doopsgezinde kerk van het eiland, hadden we warme chocolademelk uitgedeeld. Nu stond ik het apparaat dat voor de warmte had gezorgd, te schrobben.

Het was eigenlijk niet bedoeld voor chocola. Wel voor koffie, glühwein of andere dranken die soepel door de gaatjes en leidingen konden borrelen. Bij chocolademelk bleef er op die plaatsen suiker achter en vet uit de melk. De machine borrelde steeds minder hard. Dus was een grondige wasbeurt nodig.

Nu ik de ketel eens goed onder handen nam, las ik ook de tekst van de sticker die bovenop het deksel was geplakt. Een waarschuwing voor de hitte die er van af kon stralen, dat wist ik al. Maar nu zag ik ook de kleine lettertjes eronder. In het Engels: 'do not touch the metal body when the urn is in use'. Raak de metalen bast niet aan, wanneer de urn in werking is. De urn. Ik stond hier een urn te wassen.

Een zoektocht naar een alternatieve chocolademelkketel leerde me dat dat woord best gebruikelijk is in horecaland. Je kunt diverse urnen bestellen, om er koffie in te bewaren. Maar ik denk bij 'koffie' en 'urn' toch vooral aan de cake die er traditiegetrouw bij hoort. Of aan de borrel die in plaats daarvan wordt geschonken.

De laatste keer dat ik aan dát soort urnen dacht, was toen een lieve familie mij vertelde over het uitstrooien van as op de Waddenzee. Een uitstrooien dat eigenlijk geen strooien is, maar: drijven. De as word daarvoor in een papieren bloem geplaatst en kan zo zweven op de golven. Na enige tijd doordrenkt het water het papier en neemt de as mee naar de diepte van de zee.

Deze weken, zo rond Allerzielen en straks Gedachteniszondag, komen de gesprekken steeds vaker op het herdenken van wie we loslieten aan de randen van het leven. De gesprekken gaan over: hoe je dan verder gaat. En over: wat er overblijft. Dat wat rest zijn vaak de zoete herinneringen. En die kun je warm bewaren in de urn van jouw eigen gedachten."