De toan fan Anne-Meta Kobes: "Lampedusa"

'Meer bootvluchtelingen dan ooit op Lampedusa', las ik. In mijn hoofd begon als vanzelf Diggy Dex te zingen, het lied waarvoor hij het Franse origineel van Christophe Maé had vertaald. Het lied dat naar een eiland in de Middellandse zee was vernoemd: Lampedusa.

Ik herinnerde me hoe Diggy Dex de tekst eens op tv gezongen had. En hoe hij toen vertelde over de jongen die sinds een paar jaar bij hem over de vloer kwam. Die jongen was op z'n 15e uit Eritrea gevlucht. Weg uit van de verscheurdheid, oorlog, onderdrukking, want een nieuwe horizon lonkte. De horizon die vanaf zo'n grauwe basis bezien natuurlijk al snel mooier blinkt dan het nu.

Zijn reis op hoop van zegen werd een turbulente vlucht. Maar wat vertel je daarover aan het thuisfront dat jou mist en jou het geluk toewenst? Ik ga het redden ma / Zeg het maar niet tegen pa / Dat ze hier zinken / Voor Lampedusa.

Die jongen uit Eritrea had een thuis gevonden in Nederland. Maar ondertussen was zijn plaats op de vlucht allang weer door anderen ingenomen. De krant vertelde dat afgelopen dinsdag en woensdag ruim zesduizend mensen aankwamen op dat Italiaanse eiland.

Alleen toen al duizend mensen méér dan de vijfduizend vaste bewoners. Aan gasten zijn ze daar wel gewend. Net als op Ameland leeft een groot deel van de bevolking van het toerisme. Maar de meeste van deze zesduizend nieuwelingen kwamen niet aan met een goedgevulde portemonnee of de reservering van een appartementje. Zij kwamen niet voor de zon, maar voor het leven.

In de krant noteerde de journalist een reactie van het Rode Kruis. Die noemde de situatie complex en dat leek mij een understatement.

Tijdens het lezen was mijn rug warm geworden door de zon die onophoudelijk scheen. Het was tijd om weer aan het werk te gaan. Met de dienst van zondag, als het vredeszondag zal zijn.

Het wereldwijd doopsgezind broederschap roept voorgangers op het voor de gelegenheid eens over familie te hebben. Over dat familie veel meer is dan de mensen die door een bloedband met elkaar verbonden zijn. Misschien vormen alle mensen uiteindelijk wel één familie. Terwijl ik de krant opvouwde, dacht ik aan de broers en zussen die op dat andere eiland verder weg, nu ook hun ruggen lieten warmen aan dezelfde zon."