De toan fan Anne-Meta Kobes: "Wadexcursie"

Het sociaal-cultureelwerk op het eiland had een programma samengesteld waarbij in de eerste week van onze zomervakantie een tocht met een gids kon worden gemaakt. Bedoeld voor kinderen. Maar een extra volwassene als begeleiding kwam van pas, dus ik had geluk.

We troffen elkaar bij het ontmoetingscentrum Ons Hol. Toen ik net in Hollum was komen wonen, had ik wat ongelovig geluisterd naar die naam. Een 'holletje' leek mij een understatement voor het complex dat een grote theaterzaal met podium, een ruime bar en de kinderopvang huisvestte.

Pas veel later zag ik de link met onze dorpsnaam. Het is er ook echt bruinkroegerig gezellig, zoals ik me dat bij een hol voorstel. Bovendien wil het een plek zijn waar mensen zich kunnen ontplooien 'in recreatieve, creatieve, educatieve en emancipatorische zin'. Een hele mond vol. Fijn dus dat er zoveel holle, open ruimte is.

Ik was wat te vroeg en kreeg eerst een kop thee. We zaten ontspannen aan de lange tafel bij de bar. De boot kwam ter sprake wanneer niet en ik dacht aan die avond een week eerder dat Rijkswaterstaat in Ons Hol een presentatie was komen geven. De zaal zat toen bomvol. Er waren mensen en meningen. Maar er was ook de wil om te luisteren en daarvan was ik onder de indruk geweest.

Het openingswoord van de burgemeester had er wellicht aan bijgedragen. Hij had gesproken over onze kracht, die iedereen herkende: dat we een eiland zijn waar we naar elkaar omkijken. En elkaar helpen. En dus kwamen de eilanders met allerlei suggesties voor Rijk en veermaatschappij want we helpen graag. En zo kon er tegelijk een beetje stoom worden afgeblazen.

Nadat ook de thee was afgekoeld en opgedronken, pakten wij onze spullen. Een rugtas met mentos en ranja in een colafles ging mee. Veel plezier zei de gids, en ik zei: ja, fijne ochtend. En realiseerde me pas toen hij lachend bij de koffietafel achterbleef dat we zonder hem niet ver zouden komen.

Maar hij stapte in de auto en wachtte ons op bij de dijk toen wij daar arriveerden. Alleen de fietstocht was al heerlijk geweest: met een sliert kinderen door het open landschap gaan.

We proefden en voelden en gleden in het slik. We raapten schelpen en ontdekten dat dát wat we als gruis aanzagen eigenlijk ook minuscule schelpjes waren helemaal compleet. Met zijn riek tekende de gids de Waddeneilanden in het zand en wij leerden hoe de waterstromen zich eromheen verplaatsen.

Waar ze op elkaar botsen, daar ergens ter hoogte van Holwerd het wantij. En dat hier bij Hollum waar het water de Waddenzee in en uit trekt de stromingen sterk kunnen zijn en de geulen meters diep.

Het water dat we zagen had al een hele reis gemaakt, vertelde de gids. En ik dacht: hoeveel voeten hadden er eerder in gestampt? Hoeveel blikken waren er mijmerend over geworpen? En zouden ooit de kinderen van deze kinderen in hetzelfde water kunnen staan?