De toan fan Anne-Meta Kobes: "Volleybal"

Een paar kilometer verderop lag Terschelling te dansen in de zomerhitte, ergens tussen de Blauwe Balg en het Bornrif was de sleephopperzuiger voor anker gegaan. De bemanning had nu vast goed uitzicht op al die mensen die het hete strand trotseerden. Met plezier. Want er zou gespeeld worden, gestreden, gelachen en af en toe gebaald.

Dat strand heeft deze maanden een metamorfose ondergaan. Waar we deze winter nog voorzichtig bij de strandopgang afdaalden om de vloedlijn bereiken, kun je nu rustig doorwandelen over het schuin aflopend zand.

De strandtent stond vele maanden naakt op haar benen. Nu is zij weer omgeven. En rondom de schermen van het terras stonden dit weekend uitnodigend houten ligstoelen klaar. Daarvandaan had je goed uitzicht op de hoofdvelden waar de Nationale Competitie Beachvolleybal werd gespeeld.

We zagen de dames en heren van de topdivisie, en die van de eerste, tweede en derde, zich in het zweet werken. Ze waren ongelooflijk snel en vindingrijk. Ook als de bal wel een meter of drie van hen af naar beneden dreigde te vallen, werd er niet verzaakt maar: gedoken. Het zand vloog omhoog, net als de bal. Weer een redding geslaagd.

Voor ons moreel was het maar goed dat wij pas aan het eind van de middag bij die wedstrijden gingen kijken. Toen we zelf moegestreden waren, maar voldaan: team Amelandia sleepte de tweede plaats in de wacht.

We hadden gespeeld op het laatste veld van het terrein: dat met nummer 54, zo groot was het toernooi. Al moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen dat niet alle velden tot onze competitie behoorden.

Terwijl de zon hoog aan de hemel stond, speelden we acht wedstrijden. En troffen we vrolijke of heel fanatieke tegenstanders. Ze kwamen uit Utrecht en Heerenveen en vele andere plaatsen. Ik realiseerde me hoe bevoorrecht we op het eiland zijn. Omdat we hier de uitgestrekte natuur kunnen ervaren en het kalme dorpsleven, maar ook de bruisende dynamiek van vele evenementen.

Zo brachten we de hele dag door op het strand en dat gebeurt bijna nooit. Maar met een tas vol zonnebrand, bananen en thuis-gesmeerde broodjes, en een evenement om ons mee te vermaken, vloog de tijd voorbij.

Naast de eer van de tweede plek hield ik wel nog een wens aan de dag over, iets nieuws voor op mijn verlanglijstje. Van die sokken voor in het zand. Zodat ik tijdens het strijden mijn voeten niet nog een keer verbrand."