De toan fan Anne-Meta Kobes: "Pup"

Anne-Meta Kobes © Jantina Scheltema
"Ik ging naar de wal voor een verjaardag. Ik had me in de leeftijd vergist: de jarige bleek alweer een jaar langer te leven dan ik bij had kunnen houden.
Door een afwisseling van avonturen en kalme momenten was het leven in vliegende vaart opgestuwd. Ondertussen hadden goede zorgen en lieve aandacht het kleine groot gemaakt.
Op de terugweg las ik over ander jong leven. Een zeehondenpup was gevonden, in het slik van de Waddenzee ergens ter hoogte van Sint Jacobiparochie. Hij lag daar moederziel alleen. Dat was voor een omstander moeilijk te verdragen. De pup was opgepakt en meegenomen. Daarna werd het Zeehondencentrum gebeld.
De toan fan Anne-Meta Kobes
Ik las over de pup en de mensen terwijl op de schermen aan boord van de veer een informatief filmpje werd vertoond. Je zag daarop nog zo'n jonge zeehond, getekend. Ernaast: het moederdier. Dat gleed sierlijk in het zoute water van de zee.
De pup bleef op de zandplaat achter. Het bewoog met zijn kop, het zag er schattig uit je zou hem wel willen knuffelen. Wat bleef die moeder eigenlijk lang weg! En hoorde ik 'm nu huilen? Ging dat wel goed?
Maar de film vertelde: blijf uit de buurt! Maak van een zeehondenpup geen wees.
De moeder kan schrikken van al die mensfiguren bij haar kind. Dan blijft ze liever weg van die bedreiging en dus weg van haar jong. Terwijl er in de meeste gevallen helemaal geen reden is om de pup te gaan helpen. Een zeehondenjong ligt soms wel acht uur alleen in het zand.
Zeehondenmoeders zorgen in die tijd voor zichzelf, ze jagen voor voedsel. Daarna komt het moederdier terug en zoogt haar pup. Of een ander wijfje neemt de zorg even over. Dat gebeurt regelmatig: dan zie je zomaar een zeehondencrèche.
En dus geen: zeehonden crash. Als in: een ongeluk, iets wat misloopt. De natuur kan zichzelf veel langer redden dan wij denken, ontdekten onderzoekers. Daarom zijn de regels voor opvang sinds een paar jaar aangepast.
Zeehondenwachters observeren nu de pups die alleen zijn, eerst 24 tot 48 uur, voordat ze eventueel het dier benaderen en meenemen. Zo worden alleen die dieren opgevangen die hun moeder echt zijn kwijtgeraakt. En krijgen de andere pups rust en ruimte.
Tsja, die mens, wij kunnen nog heel wat leren. De kunst om op onze handen te blijven zitten en eerst maar eens aan te zien wat de natuur heeft bedacht. De kunst om er op te vertrouwen dat dat ritme van het leven vaak zelf wel voor een oplossing zorgt.
Onze plaats is aan de rand, vanwaar we het jonge leven toe mogen juichen en gunstige voorwaarden kunnen scheppen voor groei. Vanaf die plek zien we dan ook nog beter: hoe snel alles gaat."