De toan fan Anne-Meta Kobes: "Bezoek"

We stonden achter het kniehoge hek bij het vliegveld. Iemand vertelde dat ze had overwogen vlaggetjes mee te nemen, maar die waren thuis achtergebleven het voelde wat al te uitbundig.

Flink gezwaaid werd er desondanks wel: met camera's. Men controleerde of die aan de voorkant van de telefoon was ingeschakeld, anders had je op het moment suprême alleen een foto van jezelf.

Iemand wist te vertellen dat er geel gedragen werd. Dat was vanmorgen al in beeld gebracht op dat andere eiland hiernaast. Diegene wist ook dat het ensemble als eens eerder dienst had gedaan ze waren toch zo gewoon gebleven.

Het spannendste was nog: de slagboom. Die kon je op afstand bedienen. Het apparaat dat de boom in de werking zette, lag in de hand van een goedgemutste man. In zijn andere had ook hij: zijn telefoon, want hij was één van de weinigen die voor het hek mocht verkeren. Die kans op een prent van dichtbij kon je niet laten lopen.

Maar die slagboom nam, opengezwaaid, na een paar seconden zelf initiatief tot sluiten en dat kon wel eens spannend worden want straks zou het busje met de gasten passeren en die moest natuurlijk vrij baan kunnen krijgen. Het was fijn dat onze opgewonden spanning zich op dat mechaniek kon concentreren.

De slagboom werkte vlekkeloos, toen het moest. Toen het busje langsreed. Met achter het stuur de vertrouwde Amelander buschauffeur en weer achter hem: onze koning. De majesteit leek wel groter in het echt. Hij zwaaide vriendelijk naar de toegestoken telefoons, waar vanachter wij hem en zijn vrouw een warm welkom wensten. We joelden zelfs een beetje.

Drie uur lang verkeerde het koninklijk paar op ons mooie eiland. Velen vertelden later enthousiast over de blik die ze met Maxima hadden gewisseld, de handdruk die ze onverwachts kregen en hoe geïnteresseerd het paar was geweest naar wat ons hier stil zet of beweegt.

Van de spontane ontmoetingen kreeg de schooljeugd van Ballum de kers op de taart. Zij stonden voor het restaurant waar het paar in gezelschap zou gaan lunchen. Maar de eetlust verhinderde niet dat zij uitgebreid te tijd namen voor een ontmoeting.

De vlaggende kinderen schonken Maxima cadeaus en zij riep haar man toe: Koning, kijk eens! En die op zijn beurt ontdekte in het gegevene de paardenreddingsboot, waarover hij vertelde dat hij die al een paar keer had zien uitgaan.

Wie wil later eigenlijk bij de KNRM vrijwilliger worden, vroeg hij? Vier stoere jongens staken hun hand op. Meisjes mogen ook he, vulde de koningin aan.

Een omstander zei: dit vergeten die kinderen nooit meer, zo'n ontmoeting met de koning. Dat blijft je bij. En ik hoopte dat de Waddeneilanden net zo dichtbij het koningspaar zouden blijven."