De toan fan Anne-Meta Kobes: "Lam Gods"

Ondertussen probeerde ik zoveel mogelijk hooi in de ruiven te duwen, die opgehangen waren aan de zijkant van de schuur. Er moest een kop op, zei de boer. Flink gul zijn dus.

Die lammeren hebben het hooi nog niet nodig, zij drinken bij hun moeder. Maar de ooien eten graag en veel. Als er vers hooi is gebracht en zij daarmee druk zijn, springen de lammeren soms plotseling in het rond. Dat is een schattig gezicht, lentekolder.

Vooraan in de kerk hangt nu ook een lam. Eén van wol, net als de echten. Maar deze is geplakt, door jongemannen in nachtelijke uren. Vergezeld van dorstlessers en sterke verhalen hebben ze het lam gevormd uit vele honderden draadjes witte wol.

Het rust in de armen van een vrouw met een rood gewaad. Zij kijkt omhoog, richting de hemel. Het lam heeft zijn blik op ons gericht.

Zo kijkt het ons aan, als wij vanavond het verhaal vertellen van een mens die, als ware hij een lammetje, opgeofferd werd. Voor het goede - en met enige rugdekking, want deze mens was immers het Lam Góds. Maar het blijft een verhaal van bloed, zweet en tranen.

Zelf heb ik lang moeite gehad met deze dag, de Goede Vrijdag. Maar wat is er nu goed aan om iemand ter dood te veroordelen en op te hangen aan een kruis? Waarom staan we daar allemaal zo devoot bij stil? Zouden we niet beter, zelfs na 2000 jaar, protest moeten roepen! Zo ga je niet met mensen om!

In een documentaire die ik afgelopen week bekeek, legde een historicus de vinger bij die zere plek. Het is fascinerend, zei hij, dat juist dat kruis een instrument van marteling zo'n gekoesterd symbool is geworden. Dat je het om de nekken van rappers ziet bungelen, of achteloos aan de sleutelbos van een fiets.

Maar naast fascinerend is het ook: indrukwekkend. Dat iets dat lange tijd alleen maar iets slechts kon betekenen, nu juist als symbool van bevrijding wordt ervaren. Zo kun je het ook zien. Zo ben ik het gaan zien, met de tijd. Want daarmee sla je de terreur de macht uit handen. Door het in te ruilen voor hoop en levenskracht.

Vorige week kwamen we al even bij elkaar, met de mensen die vanavond het verhaal van lam en kruis gaan vertellen.

We lazen onze teksten hardop door. Tot iemand zei: 'Ik ben nu de draad al kwijt.' Dus is de tekst drastisch ingekort en gingen we terug naar de kern. En die bleek opnieuw aangrijpend als ruw hout en tegelijk zo hartveroverend als een pasgeboren lam."