De toan fan Anne-Meta Kobes: "Stofdoek"

Het busje had op plaatsen gereden waar verhard wegdek nog moesten worden aangelegd. Grote strepen modder sierden de bumpers en er lag een laag stof over het wit.

Maar op één plek was het busje zoals toen bij de dealer: stralend en schoon. De plek vormde een grote cirkel over de achterportieren. Met in het midden: een bonte zakdoek. Zo één die je je voor kunt stellen om de nek van hardwerkende boer. De zakdoek wapperde in de slipstream van het busje. En veegde zo al het stof aan de kant.

Hoewel de felle protesten al maanden geleden zijn, zie ik nog regelmatig vaandels in weilanden langs de kant van de weg. Onlangs hoorde ik een kind bij een verjaardag zeggen dat de vlag op de kop hing zo wijd verspreid is de roep. Maar die vlaggen zijn ook wel eens losgeraakt.

Ik zag ze hangen in bermen en prikkeldraad. Van een stevige roep zijn ze dan eerder een beeld van moedeloosheid. De energie om ze recht te hangen lijkt verdwenen. Of misschien eist de dagelijkse, complexe gang van zaken alle aandacht op.

In het drukke leven van deze tijd, waarin we aan van alles moeten voldoen, is het een kunst om focus te houden. Om niet uit het oog te verliezen wat je echt belangrijk vindt. Deze tijd van het jaar biedt ons de gelegenheid met die focus te spelen, ons te oefenen in aandacht voor essentie en kern.

Het zijn de weken tussen Aswoensdag en Pasen. Die begonnen met stof, gesmeerd op een voorhoofd. Als teken van stoffelijkheid en dat alles uiteindelijk waait voorbij de grens van de tijd. Die oefenweken lopen uit op feest. Het vieren van dat er leven is en toekomst, zelfs als alles verloren dreigt te gaan.

Die zakdoek aan dat busje deed me daar aan denken. Dat het leven zelf ook wel eens zo'n stofdoek kan gebruiken. Die wapperend aandacht vraagt voor essentie en kern. En ons uitdaagt het alledaagse eens af te stoffen. Zodat we zien hoe de toekomst ook kan zijn: stralend en schoon."