Teäterbist Jan-Dirk van Ravesteijn: "Ik houd het klein, dan verlies ik geen grip"

Der huzet ûnrêst yn Jan-Dirk van Ravesteijn. De drokke teätermoannen lizze efkes achter him. En dus begjint it wippen op de stoel. Hy is ûndernimmer en moat dus sels foar projekten soargje. "Het is even een periode van een soort verplichte bezinning. Ik word er soms gestoord van. Elk jaar begin ik te denken, 'komt het wel goed?' Maar ik roep dat al 25 jaar en het komt altijd weer op zijn pootjes terecht. Mensen weten je te vinden door je ervaring."

De Ljouwerter hâldt net fan de rêst dy't somtiden ûnderdiel is fan it ûndernimmerskip. Hy wol kreëarje. Syn aai kwyt kinne op in kreative wize. "Ik wil mooie dingen maken. Theater, of muziek." Dat giet neffens him lykop mei enoarme piken en djippe dellings. "Gelukkig duren de dalen nooit lang hoor. Daarvoor gebeurt er te veel in mijn hoofd. Soms word ik 2 of 3 uur 's nachts ineens wakker en pak ik een pen en papier van het nachtkastje."

"Onlangs schreef ik een theaterstuk met een 30 pagina's tellend script. 'Hoe bedenk je dat zo?', vragen mensen weleens. Niet beseffende dat dat je niet zomaar komt aanwaaien. Het is hard werken. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. Het is net als bij een loodgieter: je ziet niks terug van het harde werk dat eraan voorafging."

De teäterprodusint en sjonger studearre frijetiidswittenskippen yn Ljouwert. Dêrnei koe er nei Amsterdam om mei te dwaan oan in musical. Hy fernaam al gau dat de minsken dêr oars wiene as yn Ljouwert. "Op het podium werk je daar samen, maar daarbuiten is het meteen ieder voor zich. In Leeuwarden gunnen ze elkaar succes."

Nei in repetysje yn de haadstêd, werom yn de trein nei Fryslân, waard Van Ravesteijn oerfallen troch in gefoel fan fertriet. "Ik vond het repeteren leuk, waar kwam dit dan vandaan?" It siet him yn 'e sfear, kaam er achter. "Ik belde naar Amsterdam en zei dat ik stopte. Daarna ben ik een jaar depressief geweest. Ik had afscheid genomen van mijn droom. Dat viel me zwaar."

Mar hy pakte de tried wer op. "Ik deed mee aan een theaterdiners in Earnewâld. Het klinkt misschien arrogant, maar ik dacht, 'dit kan ik beter'. Het leek in mijn ogen op kindertheater. Toen ben ik beginnen te schrijven met mijn compagnon Gea. Dat werd een succes." Der folgen in soad produksjes.

Se wurde allegear opfierd yn lytse teäters. Dat fynt er noflik. "Want", sa seit er, "dan houd ik er vat op. Verlies ik geen grip. Ik speel daarom liever voor 25 mensen dan voor 5.000."

Al syn produksjes wurde opfierd yn it noarden fan it lân. "Waarom ik geen tour doe door Nederland? Dat heeft wel wat met onzekerheid te maken. Misschien zie je dat er niet aan af, maar het is zeker zo. De zenuwen gieren soms door mijn lijf. 'Waarom doe ik dit?', vraag ik mezelf voor een voorstelling af. Maar als het start begint de gewenning, en zie je dat de mensen het mooi vinden", seit Van Ravesteijn, dy't him boppedat komfortabeler begûn te fielen yn it fak.

"Als de jaren vorderen weet je steeds meer wat je wilt vertellen. Wat belangrijk is voor jou. Vanuit die rust kun je prachtige dingen maken. Hierbij put je uit ervaringen: verlies, huwelijken et cetera. Dat maakt dit werk interessant."