De toan fan Anne-Meta Kobes: "Winkelkoorts"
27 jannewaris, 08:20 • 3 minuten lêstiid
"Zodra het goed ging met ons spel, riep er één uit het team: rust! Rustig blijven! Het gebeurde tijdens de volleybalwedstrijden, die gespeeld werden in een afgeladen sporthal. Hoewel ons team toevallig steeds opgesteld werd met de rug naar de tribune, voelden we de hete adem van het opgezweepte publiek in onze nek.
Hun gejuich gaf een stoot adrenaline, die niet alleen zorgde voor nog meer honger om de winst, maar ook voor een lichte waas voor de ogen. De waas van een roze bril, waardoor wij ons spel bezagen als dat van pro's. Wat waren we goed!
En juist als we dat opgewonden bedachten, viel de bal tussen onze eigen lijnen of werd een smash een slag in de lucht. Het hoofd koel houden en rustig blijven, dat was dus het devies.
De toan fan Anne-Meta Kobes
Met eenzelfde focus stapte ik afgelopen dinsdagmorgen onze supermarkt binnen. Een stevige tas in de hand, in die tas een lijstje, met drie dingen er op. Alsof ik weinig nodig had. Maar dat lijstje had ik vooral gemaakt zodat ik juist díe dingen niet zou vergeten, te midden van alle producten die ik hoopte te scoren. Want: het was dik uitverkoop. Alles voor de helft.
Hoewel ik slechts een paar minuten na openingstijd binnen kwam, kon ik alleen al op de meters tussen voordeur en groentevak tien dorpsgenoten groeten. Zij keken, net als ik, geconcentreerd rond. Dit is handig. Daar wil ik een voorraadje van hebben. Och, en dát ligt er nog. Zal ik het toch maar meenemen?
Dinsdag was dan ook onze laatste kans. Nog één keer konden we winkelen in onze vertrouwde supermarkt. Die middag zou hij sluiten, om pas volgende week weer open te gaan. Dan: als een kameleon verschoten naar heel andere kleuren. Met waarschijnlijk een iets ander assortiment. En wisten we dan nog wel met ogen dicht de pasta te vinden?
De combinatie van de lage prijzen en de laatste kans op vertrouwd rondlopen, wekte een winkelkoorts die ik lang niet meer had gevoeld.
Rust. Rustig blijven.
In de rij voor de kassa maakten we grapjes. Over dat het dus toch niet in de tas paste. Over de lengte van de bon. En er was een mevrouw die met lege handen ons passeerde en de winkel uitliep, terwijl ze riep dat zij daarin vandaag waarschijnlijk de enige zou zijn maar wat ze wilde was al op.
Zo namen we afscheid van wat jarenlang vertrouwd was geweest. Met een dosis adrenaline in de aderen, die tegelijk nieuwsgierigheid opwekte naar wat verschijnen zou volgende week."
