‘Street’ is een noordelijke rock-’n-rollroadtrip met Herman Brood achter het stuur

Als puber volgde Ten Zijthoff zijn idool Herman Brood van concert naar concert. Van Hengelo tot aan de Randstad. Twee jaar lang. Ieder optreden was even prachtig, zegt Ten Zijthoff, die nog goed weet toen het album 'Street' in 1977 in de winkel kwam te liggen.

"Elke dag liep ik de deur plat bij Wobbe van Seijen, eigenaar van een platenzaak in Leeuwarden", vertelt hij. "Kijken of ie er al was. En maar wachten. Maar in maart kwam de lp dan eindelijk uit. Ik kon de plaat wel kussen. Het was alsof ik een kist met goud in handen had. Wat een rijkdom."

Brood in eigen persoon zien optreden was voor Ten Zijthoff helemaal het einde. Vooral het concert in De Prinsentuin in Leeuwarden, staat hem scherp voor de geest. "Dat was zo'n moment dat Herman Brood echt bij mij insloeg. Overweldigend was het", zegt hij. "Voor dat concert had ik nog handgeschreven affiches uitgeprint en verspreid door de hele stad. 'Dit móét je ophangen', zei ik dan in een snackbar."

Het trappen tegen de heilige huisjes, wars zijn van correctheid, het sprak Ten Zijthoff erg aan. "Maar ook de lyrics van Brood boden me troost. Hij liet de betrekkelijkheid van dingen inzien. Dat deed me wat en gaf me houvast."

Met name Broods eerste platen 'Street' en 'Shpritsz' vond de auteur "waanzinnig". "Maar dat enorme fan-zijn zal ook ongetwijfeld met mijn leeftijd te maken hebben gehad. Ik was toen 16, 17 jaar."

Voor zijn boek stapte Ten Zijthoff de tijdmachine in. Terug naar de jaren '70. Dit deed hij samen met mensen die in deze tijd optrokken met Brood, onder wie veel noordelijke muzikanten: Heddy van der Laan, Aldo Koops, Piet Kok, Gilbert Terpstra, en zo gaat het rijtje nog even door. Allen graag bereid om smeuïge anekdotes over de 'Rock 'n' Roll Junkie' op te dissen.

Met 'Street' vereeuwigde Ten Zijthoff deze verhalen. De lezer maakt zo een losbandige roadtrip door de drie noordelijke provincies. Voornamelijk de steden Groningen en Assen spelen een belangrijke rol. Zo nu en dan ligt er een lijntje naar Fryslân.

Ten Zijthoff smulde ervan, al die interviews afnemen. "De grote muzikanten die ik voor dit boek sprak, waren vroeger mijn grote helden. En nu kon ik ze als volwassen kerel ineens allemaal spreken."

'Street' slaat tevens een brug naar de jeugd van de auteur. Hij werd geadopteerd door de familie Ten Zijthoff. "Op een gegeven moment moest ik naar het internaat in Ter Apel. Ik ging nauwelijks naar school en was voornamelijk op straat te vinden. Dat voelde voor mij als een dubbele afwijzing. Eerst namen m'n biologische ouders afstand van me, en nu dit."

"Ik ervoer het als straf en vond het er doodeng. Gelukkig was er Perron 15, het jongerencentrum. Daar maakte ik kennis met Herman Brood & His Wild Romance, maar ook Vitesse, Normaal en Flavium kwamen langs. Helaas mochten we niet naar het borrelende Groningen toe. En dat was balen. Daar gebeurde het allemaal, de muzikale creativiteit en de kroegen floreerden. Het Groninger Springtij werd het genoemd."

Na nog een grabbel uit de verhalendoos vertelt hij over Sneek. Voordat Herman Brood & His Wild Romance daar eind jaren '70 optrad klom de 17-jarige Ten Zijthoff, gekleed als Brood, het podium op.

"Het voorprogramma moest nog beginnen, dus ik denk ik ga even staan te playbacken. Dat viel echter niet goed bij een groep mannen. Zij kwamen na het concert verhaal bij me halen", vertelt hij.

"Broods bodyguard zag dat en dacht 'die moet hier snel weg'. Hij bracht me uiteindelijk naar de kleedkamer van Herman Brood." Daar contact maken met zijn grote held zat er echter niet in: "Herman had alleen maar oog voor de vrouwen."

Ten Zijthoff is naar eigen zeggen nog een beetje blijven hangen in de zeventiger jaren. Zeker door het maken van het boek. "Ik moet straks echt weer even terug op aarde komen", grapt hij. "En dat merkte ik ook bij de mensen die ik sprak. Je wordt er melancholisch van als je terugdenkt aan al die belevenissen. Het was ook een vrije periode die belangrijk was voor veel mensen. Met Herman Brood als levende symbool."