De toan fan Anne-Meta Kobes: "Stroom"

Anne-Meta Kobes © Jantina Scheltema
"Het was zaterdagavond en ik legde de laatste hand aan de preek. Deze weken gaan de verhalen over voorouders van Jezus. Over voormoeders, om precies te zijn. Heldhaftige vrouwen die door het leven niet waren gespaard.
Bij één van de verhalen zou de hashtag metoo zeker niet misplaatst zijn. En naar een ander werd een belangenorganisatie voor sekswerkers vernoemd. Deze indrukwekkende vrouwen bleven in de stormen van het leven rechtop staan. Je zou maar in hun voetsporen geboren worden.
Goed, die preek dus. Die was op zaterdagavond nog niet helemaal af. En dus werd de zachte bank genegeerd en verschanste is mij in de studeerkamer. Daar was het koud, want ja zaterdag, dus het was in principe niet de bedoeling dat ik daar al te lang zou werken. En, tsja, die oorlog en de gasprijzen. Mijn verkleumde vingers voelden als een minuscuul offer in die heftige strijd.
De toan fan Anne-Meta Kobes
Toen ik net in een complexe alinea zat, viel de stroom uit. Er was alleen nog het blauwe licht van mijn laptop die haar accu leeg trok. Maar waar geen accu's waren, was diepe duisternis plotseling ingevallen. Ook door het studeerkamerraam was niets meer te zien, want de straatlantaarns hadden het begeven. En toen we sluipend een rondje door het huis maakten, merkten we dat zelfs de vertrouwde stralen van de vuurtoren ontbraken. Heel het eiland was aardedonker.
Een paar minuten wisten we niet wat we zouden doen? Ergens informatie zoeken of toch maar rustig afwachten? Toen gaf de techniek uitsluitsel: de lamp floepte aan, op de straat vielen weer plassen licht. De stroomstoring was voorbij.
Zij het dat ik, pas toen ik uren later mijn verkleumde vingers ook beneden niet meer opgewarmd kreeg, me realiseerde dat door de uitval de verwarmingsketel in de storingsstand was gegaan. Maar goed, ook dat was klein leed als je daarmee de gasproducenten een hakje dwars kon zetten.
Want tsja, dat gas en die maar voortdurende oorlog in Oekraïne... Toen ik zondagmorgen het nieuws checkte, las ik dat daar miljoenen mensen zonder elektriciteit of gas in de kou zitten. In een filmpje zag ik een moeder haar kinderen voorlezen bij zaklamplicht. Ze vertelde de journalist: 'Je raakt eraan gewend om in het donker te leven.' Maar haar dochter, naast haar, vulde aan: 'Ik wil niet dat het zo blijft. Het maakt me bang.'
Ik dacht: misschien zou bij mij thuis de stroom af en toe eens even moeten uitvallen. Om weer te voelen wat een luxe het is, dat alles het meestal simpelweg doet.".